De eerste dagen bleef het weer stil tot ik op een dag een voor mij onbekend nummer op het scherm van mijn gsm zag verschijnen. Het was Roland D’hollander, de voorzitter van de schoolraad.
Hij had met schepen Papzak een onderhoud gehad en die laatste had aan hem gevraagd om dan toch maar een keer contact met ons op te nemen, ik vermoed om de gemoederen wat te sussen en zo achteraf te kunnen zeggen dat ze contact hadden gehad met ons.
De voorzitter had echter niet veel te vertellen. Het door ons al zo vaak gehoorde “ laat het gerecht zijn werk doen” kwam meermaals ter sprake en wat er in de school ging gebeuren kon hij ons niet vertellen. Natuurlijk leefde iedereen met ons mee maar wat konden ze doen of betekenen voor ons?
Achterlijke prietpraat, rond de pot draaierij en meer was het niet.
In plaats van alles in een doofpot proberen te steken hadden ze beter mee hun schouders onder het onderzoek gezet en trachten te helpen om de waarheid aan het licht te brengen.
Zij hebben de macht om maatregelen te treffen voor de toekomst van alle kinderen, nu loopt de dader nog steeds op vrije voeten en waarschijnlijk zal dat zo blijven tot hij zich weer eens niet kan inhouden en toch tegen de lamp loopt.
Wel, ze hadden contact opgenomen met ons en voor hen was dus de kous af, het dekseltje kon terug op de doofpot. En met het nieuwe schooljaar in aantocht was dat natuurlijk wat ze ambieerden. Maar dat was buiten Papa Hans gerekend, ik had nog één troefje in handen en heb dat ook gebruikt.
Ik had ondertussen via via contact opgenomen met een journalist van Dag Allemaal. Nu loop ik niet hoog op met geen enkel roddelmagazine maar deze reporter is een uiterst bekwaam en integer schrijver. Guy Van Gestel heeft al verscheidene boeken uitgebracht en schrijft voor Dag Allemaal artikels die “ uit het leven” gegrepen zijn, geen gossip en aanverwante toestanden dus. Jullie moeten zijn naam maar eens ingeven op Google, dan kunnen jullie een inschatting maken over de kwaliteiten van deze journalist.
Zo kwam het dat op een zonnige dag in augustus ik werd geïnterviewd door Guy. Hij stelde de juiste vragen en gaf me ook de kans om heel mijn verhaal te vertellen, er kwam ook een fotograaf aan te pas en het artikel verscheen in het nummer 35 van 25 augustus 2009.
Diegene die het artikel graag eens willen lezen kunnen mij een berichtje sturen, ik stuur dan graag het ingescande artikel door in pdf formaat, vergeet wel niet jullie correct emailadres te vermelden.
Of het artikel veel heeft teweeggebracht weet ik niet, ik weet wel dat veel mensen het gelezen hebben en hun op roddels gebaseerde mening hebben moeten herzien.
woensdag 21 juli 2010
zondag 18 juli 2010
Deel 21: Brief 2
11 augustus 2009
Aan:
Burgemeester Van Der Plaetsen, Schepen van Onderwijs Dierckx, Kristel Vingerhoets, Directrice gemeentelijke basisschool, Roland Dhollander, voorzitter schoolraad
Geachte,
Bij deze zouden wij nogmaals willen reageren op de brief die aan alle leerlingen van de gemeentelijke basisschool is meegegeven eind juni 2009.
Hoe kunnen en durven jullie het lot en het recht van één individu in de weegschaal leggen tegenover dat van niet één kind maar dat van tientallen, misschien wel honderden !
Gaan jullie elke verantwoordelijkheid tegenover de gemeenschap blijven ontlopen, het dekseltje op het potje gesloten houden ?
Hebben jullie dan niet enig goed fatsoen ?
Welke acties hebben jullie ondertussen genomen?
En als jullie die dan toch hebben ondernomen, waarom zijn deze dan nog niet gecommuniceerd? Met ons, met de gemeenschap?
Dat jullie niet kunnen begrijpen wat er in onze hoofden omgaat is maar goed ook, niemand hoeft mee te maken wat wij doormaken maar er is een groot verschil tussen begrijpen en begrip tonen! En van dit laatste heb ik nog niets gemerkt. ABSOLUUT NIETS.
Ik, de papa, kan nog steeds niet werken, heb slaapproblemen en moet nog steeds pillen slikken om de dagen door te komen. Met alle gevolgen van dien. Mijn werkgever heeft zeer veel begrip voor mijn situatie maar hoe ver die reikt weet ik niet, tenslotte heeft hij een zaak te runnen.
Hoe denken jullie dat wij verder moeten? Ook onze kop in het zand steken en doen of er niks gebeurt is met onze dochter?
En wat met alle andere kinderen of proberen jullie te vergeten dat er wel degelijk iets is gebeurd in jullie school en dat de dader nog steeds rondloopt en vrij spel heeft!
Voor de houding van de burgemeester heb ik nog het meeste begrip; laat het gerecht zijn werk doen! Dat was ook in maart onze mening maar door jullie toedoen waren wij genoodzaakt om te reageren en zijn wij dat nog steeds.
Ook vinden wij dat jullie ons op de hoogte kunnen houden, uiteraard niet over het verloop van het onderzoek maar wel over de maatregelen die jullie nemen.
Ik hoop dat dit schrijven eindelijk eens resultaat oplevert, niet enkel voor ons maar voor de ganse Wommelgemse gemeenschap.
Hans en Margo, ouders van Luka
Aan:
Burgemeester Van Der Plaetsen, Schepen van Onderwijs Dierckx, Kristel Vingerhoets, Directrice gemeentelijke basisschool, Roland Dhollander, voorzitter schoolraad
Geachte,
Bij deze zouden wij nogmaals willen reageren op de brief die aan alle leerlingen van de gemeentelijke basisschool is meegegeven eind juni 2009.
Hoe kunnen en durven jullie het lot en het recht van één individu in de weegschaal leggen tegenover dat van niet één kind maar dat van tientallen, misschien wel honderden !
Gaan jullie elke verantwoordelijkheid tegenover de gemeenschap blijven ontlopen, het dekseltje op het potje gesloten houden ?
Hebben jullie dan niet enig goed fatsoen ?
Welke acties hebben jullie ondertussen genomen?
En als jullie die dan toch hebben ondernomen, waarom zijn deze dan nog niet gecommuniceerd? Met ons, met de gemeenschap?
Dat jullie niet kunnen begrijpen wat er in onze hoofden omgaat is maar goed ook, niemand hoeft mee te maken wat wij doormaken maar er is een groot verschil tussen begrijpen en begrip tonen! En van dit laatste heb ik nog niets gemerkt. ABSOLUUT NIETS.
Ik, de papa, kan nog steeds niet werken, heb slaapproblemen en moet nog steeds pillen slikken om de dagen door te komen. Met alle gevolgen van dien. Mijn werkgever heeft zeer veel begrip voor mijn situatie maar hoe ver die reikt weet ik niet, tenslotte heeft hij een zaak te runnen.
Hoe denken jullie dat wij verder moeten? Ook onze kop in het zand steken en doen of er niks gebeurt is met onze dochter?
En wat met alle andere kinderen of proberen jullie te vergeten dat er wel degelijk iets is gebeurd in jullie school en dat de dader nog steeds rondloopt en vrij spel heeft!
Voor de houding van de burgemeester heb ik nog het meeste begrip; laat het gerecht zijn werk doen! Dat was ook in maart onze mening maar door jullie toedoen waren wij genoodzaakt om te reageren en zijn wij dat nog steeds.
Ook vinden wij dat jullie ons op de hoogte kunnen houden, uiteraard niet over het verloop van het onderzoek maar wel over de maatregelen die jullie nemen.
Ik hoop dat dit schrijven eindelijk eens resultaat oplevert, niet enkel voor ons maar voor de ganse Wommelgemse gemeenschap.
Hans en Margo, ouders van Luka
Deel 20: Burgerlijke partijstelling
Zoals jullie in deel 7 konden lezen werd ons aangeraden om een raadsman onder de arm te nemen. Door de stommiteit van onze verzekeringsagent verloren we enkele kostbare maanden en eind juni konden we dan onze eerste afspraak maken met onze advocaat.
Via familie kwamen we terecht bij een uiterst bekwame man die gespecialiseerd is in familierecht. Hij ging onmiddellijk actie ondernemen maar met het zogenaamd gerechtelijk verlof in het vooruitzicht ( zijn eerste provisienota dateert van 27 augustus 2009! ) waarschuwde hij ons dat het nog wel een tijd kon duren vooraleer we effectief inzage zouden krijgen in het dossier van onze dochter. Alles gaat in stappen, je moet je eerst burgerlijke partij stellen en als dat is goedgekeurd kan je de aanvraag om inzage in het dossier indien en als dat in orde is krijg je via de advocaat een kopij van het bewuste dossier.
De burgerlijke partijstelling gebeurde pas op 2 oktober, 6 lange maanden na het feit.
Ondertussen bleef ik niet stilzitten, het kon toch niet dat de hele zaak in een doofpot zou verdwijnen niettegenstaande er wel wat personen waren die dat heel graag zouden willen.
Ondertussen proberen we verder te werken aan ons huisje en de kinderen toch een leuke vakantie te geven. Het weer zat niet altijd mee en een weekje aan zee viel in het water doordat Ferre weer eens ziek was. De gezondheid van onze kleine uk was nog steeds niet optimaal en veel van onze tijd ging naar de zorg voor ons zoontje waardoor echt genieten van vakantie er niet echt bij was die twee manden in 2009.
Maar we deden wat we konden en voor mij was elke dag een nieuwe strijd tegen de tics en het gestotter. Gelukkig waren we samen als één gezin en was er met Luka niets aan de hand. Of ze het al vergeten was weet ik niet, we proberen over het feit niet te praten waar ze bij is, maar ze zegt er niks over en slijt haar dagen zoals elke gezonde kleuter van drie.
Toen we begin augustus nog steeds niets hadden gehoord vanuit het gemeentebestuur en het schoolbestuur besloot ik om nog maar eens een brief te schrijven en deze ditmaal aangetekend te versturen. Die bewuste brief kunnen jullie lezen in hoofdstuk 21.
Via familie kwamen we terecht bij een uiterst bekwame man die gespecialiseerd is in familierecht. Hij ging onmiddellijk actie ondernemen maar met het zogenaamd gerechtelijk verlof in het vooruitzicht ( zijn eerste provisienota dateert van 27 augustus 2009! ) waarschuwde hij ons dat het nog wel een tijd kon duren vooraleer we effectief inzage zouden krijgen in het dossier van onze dochter. Alles gaat in stappen, je moet je eerst burgerlijke partij stellen en als dat is goedgekeurd kan je de aanvraag om inzage in het dossier indien en als dat in orde is krijg je via de advocaat een kopij van het bewuste dossier.
De burgerlijke partijstelling gebeurde pas op 2 oktober, 6 lange maanden na het feit.
Ondertussen bleef ik niet stilzitten, het kon toch niet dat de hele zaak in een doofpot zou verdwijnen niettegenstaande er wel wat personen waren die dat heel graag zouden willen.
Ondertussen proberen we verder te werken aan ons huisje en de kinderen toch een leuke vakantie te geven. Het weer zat niet altijd mee en een weekje aan zee viel in het water doordat Ferre weer eens ziek was. De gezondheid van onze kleine uk was nog steeds niet optimaal en veel van onze tijd ging naar de zorg voor ons zoontje waardoor echt genieten van vakantie er niet echt bij was die twee manden in 2009.
Maar we deden wat we konden en voor mij was elke dag een nieuwe strijd tegen de tics en het gestotter. Gelukkig waren we samen als één gezin en was er met Luka niets aan de hand. Of ze het al vergeten was weet ik niet, we proberen over het feit niet te praten waar ze bij is, maar ze zegt er niks over en slijt haar dagen zoals elke gezonde kleuter van drie.
Toen we begin augustus nog steeds niets hadden gehoord vanuit het gemeentebestuur en het schoolbestuur besloot ik om nog maar eens een brief te schrijven en deze ditmaal aangetekend te versturen. Die bewuste brief kunnen jullie lezen in hoofdstuk 21.
Deel 19: Vakantie
De mensen die ons kenden en het artikel in de krant niet hadden gelezen keken blijkbaar wel naar tv! De eerste dagen van de grote vakantie werden we beroemdheden, iedereen keek ons na en sommigen spraken ons aan. Wat opviel was dat velen ons nastaarden maar niets zeiden, alsof ze bang waren om erover te praten, of was het iets anders?
In de maanden na het feit kwam onze toekomstige buurvrouw ( ik zal ze hier verder Beezy noemen ) vaak op de koffie in “onzen bouw”. Zij en mijn vrouw hadden ( en hebben nog ) veel aan elkaar, er werd dan ook zonder enige terughoudendheid gepraat over alles wat er gaande was.
Op een ochtend klampte een andere buurvrouw mij aan en zei: Hans, weet je het laatste nieuws al? Jij zou zelf aan je dochter hebben zitten prutsen. Dat is de laatste roddel die ik in het dorp gehoord heb! Weer stond ik aan de grond genageld en weer begon ik te stotteren en met mijn armen te zwaaien.
Enkele momenten of uren later was Beezy op de koffie en zij bevestigde de roddel, ook zij had het bij de bakker of beenhouwer gehoord. De grond zakte weg onder mijn voeten….
Pas acht maanden later, in februari 2010, toen we inzage kregen in ons Luka haar gerechtelijk dossier zijn we te weten gekomen hoe die laaghartige roddel tot stand is gekomen.
Het moment om die roddel te verspreiden kon niet beter gekozen zijn. Het was begin juli en veel mensen waren bezig met hun vakantieplannen, wat die ook mochten zijn, en in juli en augustus werkt het gerecht ook maar op halve kracht, en als jullie weten wat hun volle kracht is moet ik hier verder geen uitleg geven denk ik !
Het achterbakse praatje had ook mijn schoonouders bereikt en zo kwam het dat mijn schoonvader binnen kwam gestormd met de volgende mededeling aan mijn adres: Hans, als jij dat hebt gedaan maak ik je kapot, ik heb al een ijzeren buis klaarliggen om je kop mee in te slaan! Deze woorden kwamen uit de mond van de man wiens vrouw het hele roddelcircus destijds in gang had gezet.
Ik heb gezworen dat als er ooit nog iemand zoiets tegen me zegt ik die persoon gewoonweg op zijn ( of haar!!!!!! ) vuil bakkes zal slaan maar toen had ik daar noch de moed noch de energie voor. De grond was al onder mijn voeten weg geveegd en ik werd gekatapulteerd in het niets, geen grond, geen lucht, geen wolken… het ijle niets.
Door het moment van de roddel, vuilbekkerij van het laagste allooi, hadden we zo goed als geen weerwoord. We kwamen niet aan de schoolpoort, vele zaken waren gesloten, veel mensen waren met vakantie en door onze gemoedstoestand hadden we ook geen behoefte om deel te nemen aan de vele feestelijkheden die er in de zomer geprogrammeerd waren.
Ik heb toen vaak aan een boek van Jef Geeraerts moeten denken: Het Rashomon complex.
Het gaat over een fenomeen dat het best kan uitgelegd worden aan de hand van een oud Japans gezegde: de laatste versie van een verhaal blijft hangen als een haak in een vis.
En niets is minder waar!
In de maanden na het feit kwam onze toekomstige buurvrouw ( ik zal ze hier verder Beezy noemen ) vaak op de koffie in “onzen bouw”. Zij en mijn vrouw hadden ( en hebben nog ) veel aan elkaar, er werd dan ook zonder enige terughoudendheid gepraat over alles wat er gaande was.
Op een ochtend klampte een andere buurvrouw mij aan en zei: Hans, weet je het laatste nieuws al? Jij zou zelf aan je dochter hebben zitten prutsen. Dat is de laatste roddel die ik in het dorp gehoord heb! Weer stond ik aan de grond genageld en weer begon ik te stotteren en met mijn armen te zwaaien.
Enkele momenten of uren later was Beezy op de koffie en zij bevestigde de roddel, ook zij had het bij de bakker of beenhouwer gehoord. De grond zakte weg onder mijn voeten….
Pas acht maanden later, in februari 2010, toen we inzage kregen in ons Luka haar gerechtelijk dossier zijn we te weten gekomen hoe die laaghartige roddel tot stand is gekomen.
Het moment om die roddel te verspreiden kon niet beter gekozen zijn. Het was begin juli en veel mensen waren bezig met hun vakantieplannen, wat die ook mochten zijn, en in juli en augustus werkt het gerecht ook maar op halve kracht, en als jullie weten wat hun volle kracht is moet ik hier verder geen uitleg geven denk ik !
Het achterbakse praatje had ook mijn schoonouders bereikt en zo kwam het dat mijn schoonvader binnen kwam gestormd met de volgende mededeling aan mijn adres: Hans, als jij dat hebt gedaan maak ik je kapot, ik heb al een ijzeren buis klaarliggen om je kop mee in te slaan! Deze woorden kwamen uit de mond van de man wiens vrouw het hele roddelcircus destijds in gang had gezet.
Ik heb gezworen dat als er ooit nog iemand zoiets tegen me zegt ik die persoon gewoonweg op zijn ( of haar!!!!!! ) vuil bakkes zal slaan maar toen had ik daar noch de moed noch de energie voor. De grond was al onder mijn voeten weg geveegd en ik werd gekatapulteerd in het niets, geen grond, geen lucht, geen wolken… het ijle niets.
Door het moment van de roddel, vuilbekkerij van het laagste allooi, hadden we zo goed als geen weerwoord. We kwamen niet aan de schoolpoort, vele zaken waren gesloten, veel mensen waren met vakantie en door onze gemoedstoestand hadden we ook geen behoefte om deel te nemen aan de vele feestelijkheden die er in de zomer geprogrammeerd waren.
Ik heb toen vaak aan een boek van Jef Geeraerts moeten denken: Het Rashomon complex.
Het gaat over een fenomeen dat het best kan uitgelegd worden aan de hand van een oud Japans gezegde: de laatste versie van een verhaal blijft hangen als een haak in een vis.
En niets is minder waar!
zaterdag 17 juli 2010
Deel 18 SORRY
Ik weet het, het is ondertussen 5 maanden geleden dat ik nog iets heb neergeschreven.
Ik weet zelf niet hoe het komt, misschien komt het door de herbeleving, misschien had ik niet de nodige energie, ik weet het echt niet.
Een korte maar deugddoende vakantie aan zee heeft me terug aan het schrijven gezet en ik ben er blij om.
In die 5 maanden dat ik niets heb geschreven ben ik verscheidene mensen tegen het lijf gelopen die me vroegen wanneer het volgende hoofdstuk ging verschijnen. Vaak waren dit mensen die ik wel ken maar niet vaak zag en ik had er geen flauw benul van dat mijn blog trouw door hen gelezen werd.
Het doet enorm deugd om te weten dat er zoveel mensen het lezen en meeleven en ik moet eerlijk bekennen dat het schrijven een therapeutische werking heeft. Soms moet je nu eenmaal heel diep teruggaan om iets te kunnen verwerken. Dit laatste en de positieve reacties zetten mij ertoe aan om mijn digitale pen terug ter hand te nemen en het verhaal af te maken voor zover ik kan, het einde is namelijk nog steeds niet gekend. Zo ook het einde van mijn lijden.
Misschien moet hier nu even neerpennen hoe ik het er vanaf heb gebracht de laatste maanden.
Niet slecht, maar zeker niet goed. Ik leef en doe de meest voor de hand liggende zaken. Ik ben nog steeds thuis en het zorgen voor de kinderen en het huishouden lukken vrij goed. Ook de kleine dingen in en omrond het huis gaan nog maar de grotere zaken moet ik voorlopig links laten liggen. Ik heb ideeën, plannen en moed genoeg maar helaas kom ik veel energie tekort.
Ik weet nog goed hoe het was voor het feit. Ik werkte drie lange dagen in een kroeg, verbouwde de andere dagen ons huis, deed zo goed en zo kwaad ik kon mee het huishouden, bouwde websites, probeerde muzikanten aan optredens te helpen, bezocht her en der concertjes en was bezig met mijn hobby. Van dat alles schiet er weinig of niks meer over. Ik kan met geen twee dingen meer tegelijk bezig zijn, of ik doe dit of ik doe dat en daarmee is de kous af.
Mijn grootste bekommernis van elke dag is om hier thuis alles vlot te laten verlopen, kinderen eten geven en naar school en dergelijke brengen, de was en de plas, kortom het dagelijkse leven zijn gang laten gaan. Veel meer zit er nog niet in alhoewel ik probeer, en heel soms er in slaag, om net iets meer te doen.
Ik dank God voor het op aarde zetten van Dhr. Moortgat, dankzij zijn brouwsel kan ik op het einde van de dag mijn negatieve hersenspinsels en dagdromerij opzij zetten de nacht tegemoet gaan zonder te piekeren en opstaan met verse moed.
Ik dwong mezelf om mijn verhaal hier verder te zetten en ga dat ook doen, dus vanaf nu zullen jullie regelmatig nieuwe hoofdstukken zien verschijnen. Ik weet niet hoe vlot het zal gaan want ik moet weer even terug “herbeleven” om alles in de juiste tijdslijn te zetten.
Tot gauw,
Hans
Ik weet zelf niet hoe het komt, misschien komt het door de herbeleving, misschien had ik niet de nodige energie, ik weet het echt niet.
Een korte maar deugddoende vakantie aan zee heeft me terug aan het schrijven gezet en ik ben er blij om.
In die 5 maanden dat ik niets heb geschreven ben ik verscheidene mensen tegen het lijf gelopen die me vroegen wanneer het volgende hoofdstuk ging verschijnen. Vaak waren dit mensen die ik wel ken maar niet vaak zag en ik had er geen flauw benul van dat mijn blog trouw door hen gelezen werd.
Het doet enorm deugd om te weten dat er zoveel mensen het lezen en meeleven en ik moet eerlijk bekennen dat het schrijven een therapeutische werking heeft. Soms moet je nu eenmaal heel diep teruggaan om iets te kunnen verwerken. Dit laatste en de positieve reacties zetten mij ertoe aan om mijn digitale pen terug ter hand te nemen en het verhaal af te maken voor zover ik kan, het einde is namelijk nog steeds niet gekend. Zo ook het einde van mijn lijden.
Misschien moet hier nu even neerpennen hoe ik het er vanaf heb gebracht de laatste maanden.
Niet slecht, maar zeker niet goed. Ik leef en doe de meest voor de hand liggende zaken. Ik ben nog steeds thuis en het zorgen voor de kinderen en het huishouden lukken vrij goed. Ook de kleine dingen in en omrond het huis gaan nog maar de grotere zaken moet ik voorlopig links laten liggen. Ik heb ideeën, plannen en moed genoeg maar helaas kom ik veel energie tekort.
Ik weet nog goed hoe het was voor het feit. Ik werkte drie lange dagen in een kroeg, verbouwde de andere dagen ons huis, deed zo goed en zo kwaad ik kon mee het huishouden, bouwde websites, probeerde muzikanten aan optredens te helpen, bezocht her en der concertjes en was bezig met mijn hobby. Van dat alles schiet er weinig of niks meer over. Ik kan met geen twee dingen meer tegelijk bezig zijn, of ik doe dit of ik doe dat en daarmee is de kous af.
Mijn grootste bekommernis van elke dag is om hier thuis alles vlot te laten verlopen, kinderen eten geven en naar school en dergelijke brengen, de was en de plas, kortom het dagelijkse leven zijn gang laten gaan. Veel meer zit er nog niet in alhoewel ik probeer, en heel soms er in slaag, om net iets meer te doen.
Ik dank God voor het op aarde zetten van Dhr. Moortgat, dankzij zijn brouwsel kan ik op het einde van de dag mijn negatieve hersenspinsels en dagdromerij opzij zetten de nacht tegemoet gaan zonder te piekeren en opstaan met verse moed.
Ik dwong mezelf om mijn verhaal hier verder te zetten en ga dat ook doen, dus vanaf nu zullen jullie regelmatig nieuwe hoofdstukken zien verschijnen. Ik weet niet hoe vlot het zal gaan want ik moet weer even terug “herbeleven” om alles in de juiste tijdslijn te zetten.
Tot gauw,
Hans
vrijdag 19 februari 2010
Deel 17 OORLOG
De brief die jullie in artikel 16 konden lezen ben ik op zondag persoonlijk in de brievenbus van de burgemeester, de schepen en de directrice gaan steken en de brief voor het hoofd van de schoolraad is mijn vrouw persoonlijk gaan afgeven in zijn bakkerij. Diezelfde dag kwam er van nergens reactie.
Op maandagochtend, de laatste schooldag 2008-2009, brachten we Luka naar school. De Tang was met geen haar te bespeuren en uit het gedrag van de juffen konden we opmaken dat zij geen weet hadden van ons schrijven. Die middag zat het schooljaar erop en door omstandigheden kon ik onze dochter niet van school gaan halen en moest mijn vrouw dat doen.
Ze ging zoals gewoonlijk Luka in haar klasje halen en bij het buitengaan stond de Tang aan de schoolpoort, zij wenste mijn vrouw en dochter een prettige vakantie. Geen woord over de brief, het leek wel of dat mens was zich van geen kwaad bewust. Op dat moment hadden we van niemand een reactie gehad en dat zou ook zo blijven.
Dat ik behoorlijk aan de kook was zullen jullie al wel hebben kunnen vermoeden. In hun brief schreven ze dat openheid de weg is naar herstel, wel dan brengen we alles in de openheid dacht ik toen. Ik belde een contact op bij de Frut, deed mijn verhaal, mailde de bewuste brieven naar de redactie en er werd een fotograaf naar ons gestuurd om het artikel dat op dinsdag zou verschijnen kleur te geven.
De volgende ochtend kreeg ik telefoon van mijn trouwe vriend Sebastiaan, het artikel was voorpagina nieuws! En hij had het verhaal ook al gehoord op het nieuws bij Q Music. Zet je maar schrap zei hij want die radiozender maakt deel uit van dezelfde groep als VTM, en als die nieuws ruiken zijn ze er als de kippen bij.
Geen uur later kreeg ik inderdaad telefoon van VTM of ze nog voor de middag mochten komen filmen zodat de reportage nog in het middagnieuws getoond zou kunnen worden. Ik stemde uiteraard zonder twijfelen in. Ook ATV en Het Laatste Nieuws namen die dag nog contact met mij op en mijne kop verscheen op beide zenders en op woensdag stond er ook een artikel in HLN.
In het artikel van de Gazet stond ook een kort antwoord van de burgemeester, samengevat zei hij: ik heb de directrice geadviseerd om die brief niet rond te geven en laat het gerecht toch hun werk doen. Ook beweerde hij dat hij nog maar pas op de hoogte was gesteld van de feiten.
Dat men het gerecht zijn werk moet laten doen is een vaststaand feit en dat hij de directrice van advies heeft voorzien is ok. Of het waar was dat hij nog maar pas op de hoogte was gebracht laat ik in het midden. Maar weer geen woord over ons en het feit dat wel degelijk gebeurd was. Geen reactie vanuit het schoolbestuur noch van de gemeente. NOOIT!Wel veel steun van vrienden en bekenden die tot toen niet wisten wat er gebeurd was.
Op maandagochtend, de laatste schooldag 2008-2009, brachten we Luka naar school. De Tang was met geen haar te bespeuren en uit het gedrag van de juffen konden we opmaken dat zij geen weet hadden van ons schrijven. Die middag zat het schooljaar erop en door omstandigheden kon ik onze dochter niet van school gaan halen en moest mijn vrouw dat doen.
Ze ging zoals gewoonlijk Luka in haar klasje halen en bij het buitengaan stond de Tang aan de schoolpoort, zij wenste mijn vrouw en dochter een prettige vakantie. Geen woord over de brief, het leek wel of dat mens was zich van geen kwaad bewust. Op dat moment hadden we van niemand een reactie gehad en dat zou ook zo blijven.
Dat ik behoorlijk aan de kook was zullen jullie al wel hebben kunnen vermoeden. In hun brief schreven ze dat openheid de weg is naar herstel, wel dan brengen we alles in de openheid dacht ik toen. Ik belde een contact op bij de Frut, deed mijn verhaal, mailde de bewuste brieven naar de redactie en er werd een fotograaf naar ons gestuurd om het artikel dat op dinsdag zou verschijnen kleur te geven.
De volgende ochtend kreeg ik telefoon van mijn trouwe vriend Sebastiaan, het artikel was voorpagina nieuws! En hij had het verhaal ook al gehoord op het nieuws bij Q Music. Zet je maar schrap zei hij want die radiozender maakt deel uit van dezelfde groep als VTM, en als die nieuws ruiken zijn ze er als de kippen bij.
Geen uur later kreeg ik inderdaad telefoon van VTM of ze nog voor de middag mochten komen filmen zodat de reportage nog in het middagnieuws getoond zou kunnen worden. Ik stemde uiteraard zonder twijfelen in. Ook ATV en Het Laatste Nieuws namen die dag nog contact met mij op en mijne kop verscheen op beide zenders en op woensdag stond er ook een artikel in HLN.
In het artikel van de Gazet stond ook een kort antwoord van de burgemeester, samengevat zei hij: ik heb de directrice geadviseerd om die brief niet rond te geven en laat het gerecht toch hun werk doen. Ook beweerde hij dat hij nog maar pas op de hoogte was gesteld van de feiten.
Dat men het gerecht zijn werk moet laten doen is een vaststaand feit en dat hij de directrice van advies heeft voorzien is ok. Of het waar was dat hij nog maar pas op de hoogte was gebracht laat ik in het midden. Maar weer geen woord over ons en het feit dat wel degelijk gebeurd was. Geen reactie vanuit het schoolbestuur noch van de gemeente. NOOIT!Wel veel steun van vrienden en bekenden die tot toen niet wisten wat er gebeurd was.
dinsdag 16 februari 2010
Deel 16 Mijn recht op antwoord
Ziehier mijn reactie op de brief van de school:
Aan:
Burgemeester Van Der Plaetsen
Schepen van Onderwijs Dierckx
Kristel Vingerhoets, Directrice gemeentelijke basisschool
Roland Dhollander, voorzitter schoolraad
Geachte,
Bij deze zouden wij willen reageren op de brief die aan alle leerlingen van de gemeentelijke basisschool is meegegeven afgelopen vrijdag.
Bij het lezen van deze brief waren wij met stomheid geslagen.
Wij voelen een beschuldigende vinger in onze richting wijzen en vinden dat we in deze brief als fantasten worden beschouwd.
Alle deskundigen, zowel op medisch vlak als juridisch, zijn het er over eens dat onze dochter van 3 wel degelijk verkracht is en dat dit is gebeurd in de school. Anders zou er nooit een onderzoeksrechter zijn aangesteld!
Wij hebben steeds getracht om de feiten zo weinig mogelijk openbaar te maken om het onderzoek niet te schaden en ook omdat we ons er zeer van bewust zijn dat een onterechte beschuldiging verregaande gevolgen kan hebben. Wij hebben van de eerste moment gezegd dat als mocht blijken dat meester Kurt onschuldig is wij ons persoonlijk tot hem zullen wenden om de ganse historie uit te praten.
Dit kan beaamd worden door de directrice, de juffen van onze dochter, de mensen van Child Focus ,de inspecteurs van de jeugdbrigade en dhr Dierckx.
Met deze laatste heb ik kort na de feiten telefonisch contact gehad om mijn ongenoegen te uiten over het uitblijven van enige reactie vanuit het schepencollege, zij zijn uiteindelijk toch de leiders van de basisschool.
Uit bovenvermelde brief maken wij ook uit dat jullie enige bezorgdheid de school is.
Nooit, maar dan ook nooit heeft één van jullie contact met ons opgenomen om over de feiten te praten, over hoe het met ons en onze dochter gaat. Geen enkele blijk van medeleven en bezorgdheid.
Onze dochter is verkracht in jullie school en door jullie schrijven proberen jullie elke verantwoordelijkheid hieromtrent te ontlopen.
Als burgemeester moet je als een goede huisvader voor je inwoners zijn en bezorgd zijn over hun welzijn, als schepen van onderwijs idem dito. De directrice moet bezorgd zijn over de kinderen in haar school,.Door jullie doofpotoperatie en struisvogelpolitiek blijft er een gevaar voor de leerlingen want de dader loopt nog steeds rond. En de voorzitter van de schoolraad heeft ook maar één zijde van het verhaal gehoord, wij hebben deze man nog nooit gezien, laat staan gehoord.
Wie is hier het slachtoffer? De school, meester Kurt of wij, het aangerande kind en haar ouders?
Ik hoop dat jullie je voor één keer in onze plaats kunnen stellen en begrijpen dat wij dit niet zo kunnen laten.
Als openheid de sleutel is van (eer)herstel, laten we dan alles in de openheid brengen, iemand die recht in zijn of haar schoenen staat heeft namelijk niks te vrezen.
Hans en Margo, ouders van Luka
Aan:
Burgemeester Van Der Plaetsen
Schepen van Onderwijs Dierckx
Kristel Vingerhoets, Directrice gemeentelijke basisschool
Roland Dhollander, voorzitter schoolraad
Geachte,
Bij deze zouden wij willen reageren op de brief die aan alle leerlingen van de gemeentelijke basisschool is meegegeven afgelopen vrijdag.
Bij het lezen van deze brief waren wij met stomheid geslagen.
Wij voelen een beschuldigende vinger in onze richting wijzen en vinden dat we in deze brief als fantasten worden beschouwd.
Alle deskundigen, zowel op medisch vlak als juridisch, zijn het er over eens dat onze dochter van 3 wel degelijk verkracht is en dat dit is gebeurd in de school. Anders zou er nooit een onderzoeksrechter zijn aangesteld!
Wij hebben steeds getracht om de feiten zo weinig mogelijk openbaar te maken om het onderzoek niet te schaden en ook omdat we ons er zeer van bewust zijn dat een onterechte beschuldiging verregaande gevolgen kan hebben. Wij hebben van de eerste moment gezegd dat als mocht blijken dat meester Kurt onschuldig is wij ons persoonlijk tot hem zullen wenden om de ganse historie uit te praten.
Dit kan beaamd worden door de directrice, de juffen van onze dochter, de mensen van Child Focus ,de inspecteurs van de jeugdbrigade en dhr Dierckx.
Met deze laatste heb ik kort na de feiten telefonisch contact gehad om mijn ongenoegen te uiten over het uitblijven van enige reactie vanuit het schepencollege, zij zijn uiteindelijk toch de leiders van de basisschool.
Uit bovenvermelde brief maken wij ook uit dat jullie enige bezorgdheid de school is.
Nooit, maar dan ook nooit heeft één van jullie contact met ons opgenomen om over de feiten te praten, over hoe het met ons en onze dochter gaat. Geen enkele blijk van medeleven en bezorgdheid.
Onze dochter is verkracht in jullie school en door jullie schrijven proberen jullie elke verantwoordelijkheid hieromtrent te ontlopen.
Als burgemeester moet je als een goede huisvader voor je inwoners zijn en bezorgd zijn over hun welzijn, als schepen van onderwijs idem dito. De directrice moet bezorgd zijn over de kinderen in haar school,.Door jullie doofpotoperatie en struisvogelpolitiek blijft er een gevaar voor de leerlingen want de dader loopt nog steeds rond. En de voorzitter van de schoolraad heeft ook maar één zijde van het verhaal gehoord, wij hebben deze man nog nooit gezien, laat staan gehoord.
Wie is hier het slachtoffer? De school, meester Kurt of wij, het aangerande kind en haar ouders?
Ik hoop dat jullie je voor één keer in onze plaats kunnen stellen en begrijpen dat wij dit niet zo kunnen laten.
Als openheid de sleutel is van (eer)herstel, laten we dan alles in de openheid brengen, iemand die recht in zijn of haar schoenen staat heeft namelijk niks te vrezen.
Hans en Margo, ouders van Luka
Deel 15 Die mep kwam aan
Naar goede gewoonte keek ook op die bewuste vrijdag mijn vrouw de boekentas van Luka na.
Ze vond de brief en las hem, waarschijnlijk tot drie maal toe. Ze kwam met rode ogen en al wenend naar me toe met het blad papier. Ik las het, geloofde mijn ogen niet, las nog een keer en nog een keer. Ik stond aan de grond genageld, perplex, begon terug te stotteren en had plots weer geen controle meer over mijn spieren.
Waar in godsnaam haalden ze het in hun hoofd om zoiets te schrijven en te verdelen onder de leerlingen. Nergens stond geschreven dat er wel degelijks iets gebeurd was in de school dat niet door de beugel kon. Er was geen woord te bespeuren over ons, over onze lijdensweg, over het vertrouwen dat we ondanks het feit aan de school hadden geschonken Niets, nothing, njet. Tussen de regels door konden we eigenlijk lezen dat we werden afgedaan als fantasten, aandachttrekkers, leugenaars.
Dat het voor de bewuste meester een enorme klap was om van zulk een feit beschuldigd te worden. Wat betekend het voor ons dat onze dochter op hun school misbruikt is?
Ze zijn er zeker van dat hij onschuldig is, wie is er dan wel schuldig? Uit het onderzoek was weldegelijk gebleken dat er iets was gebeurt. Ook geen woord daarover.
Dat openheid en communicatie noodzakelijk zijn en de weg kunnen zijn naar (eer) herstel kan ik alleen maar beamen maar dat geld toch ook voor ons. Waarom is er met ons niet gecommuniceerd over die brief? Wij hadden graag de roddels aan de schoolpoort mee de kop ingedrukt en de ganse situatie verduidelijkt tegenover de andere ouders. Onze mening werd niet gevraagd en was klaarblijkelijk van geen enkel belang.
Hoe durven de voorzitter van de schoolraad en de schepen van onderwijs hun handtekening onder zulk een document zetten, wij hadden die mensen nog nooit gezien en buiten dat ene telefonisch contact met schepen Papzak hadden wij met geen van beide contact gehad op eender welke manier. Hoe kon de directrice, vanaf nu noem ik ze De Tang, hier achter staan? Na het gesprek enkele maanden terug over de terugkomst van onze dochter naar haar school hadden we ze niet meer gezien, laat staan gehoord. Nooit de vraag, hoe gaat het met jullie?
En hoe kon de burgemeester toestaan dat er zulk een schrijven werd verspreid? Hij staat als burgervader aan het hoofd van de gemeente die op haar beurt inrichtende macht is over de scholen op haar grondgebied. Hij heeft uiteraard de plicht om de scholen te beschermen en ervoor te zorgen dat alles vlot draait. Maar hij moet ook waken over het welzijn van zijn burgers, en wij zijn dat toch ook, of niet?
Ik heb mijn woede toen kunnen kanaliseren en besloot om onmiddellijk mijn recht op antwoord ten gelde te maken en schreef een brief persoonlijk gericht aan De Tang en de Drie Grote Onbekenden, de voorzitter van de schoolraad, de schepen van onderwijs en de burgemeester alsook algemeen aan het college van burgemeester en schepenen.Deze brief, al zeg ik het zelf, was geen woede uitbarsting maar een weloverwogen schrijven zonder banaliteiten en dreigementen. Dat kunnen jullie zelf lezen in het volgende artikel.
Ze vond de brief en las hem, waarschijnlijk tot drie maal toe. Ze kwam met rode ogen en al wenend naar me toe met het blad papier. Ik las het, geloofde mijn ogen niet, las nog een keer en nog een keer. Ik stond aan de grond genageld, perplex, begon terug te stotteren en had plots weer geen controle meer over mijn spieren.
Waar in godsnaam haalden ze het in hun hoofd om zoiets te schrijven en te verdelen onder de leerlingen. Nergens stond geschreven dat er wel degelijks iets gebeurd was in de school dat niet door de beugel kon. Er was geen woord te bespeuren over ons, over onze lijdensweg, over het vertrouwen dat we ondanks het feit aan de school hadden geschonken Niets, nothing, njet. Tussen de regels door konden we eigenlijk lezen dat we werden afgedaan als fantasten, aandachttrekkers, leugenaars.
Dat het voor de bewuste meester een enorme klap was om van zulk een feit beschuldigd te worden. Wat betekend het voor ons dat onze dochter op hun school misbruikt is?
Ze zijn er zeker van dat hij onschuldig is, wie is er dan wel schuldig? Uit het onderzoek was weldegelijk gebleken dat er iets was gebeurt. Ook geen woord daarover.
Dat openheid en communicatie noodzakelijk zijn en de weg kunnen zijn naar (eer) herstel kan ik alleen maar beamen maar dat geld toch ook voor ons. Waarom is er met ons niet gecommuniceerd over die brief? Wij hadden graag de roddels aan de schoolpoort mee de kop ingedrukt en de ganse situatie verduidelijkt tegenover de andere ouders. Onze mening werd niet gevraagd en was klaarblijkelijk van geen enkel belang.
Hoe durven de voorzitter van de schoolraad en de schepen van onderwijs hun handtekening onder zulk een document zetten, wij hadden die mensen nog nooit gezien en buiten dat ene telefonisch contact met schepen Papzak hadden wij met geen van beide contact gehad op eender welke manier. Hoe kon de directrice, vanaf nu noem ik ze De Tang, hier achter staan? Na het gesprek enkele maanden terug over de terugkomst van onze dochter naar haar school hadden we ze niet meer gezien, laat staan gehoord. Nooit de vraag, hoe gaat het met jullie?
En hoe kon de burgemeester toestaan dat er zulk een schrijven werd verspreid? Hij staat als burgervader aan het hoofd van de gemeente die op haar beurt inrichtende macht is over de scholen op haar grondgebied. Hij heeft uiteraard de plicht om de scholen te beschermen en ervoor te zorgen dat alles vlot draait. Maar hij moet ook waken over het welzijn van zijn burgers, en wij zijn dat toch ook, of niet?
Ik heb mijn woede toen kunnen kanaliseren en besloot om onmiddellijk mijn recht op antwoord ten gelde te maken en schreef een brief persoonlijk gericht aan De Tang en de Drie Grote Onbekenden, de voorzitter van de schoolraad, de schepen van onderwijs en de burgemeester alsook algemeen aan het college van burgemeester en schepenen.Deze brief, al zeg ik het zelf, was geen woede uitbarsting maar een weloverwogen schrijven zonder banaliteiten en dreigementen. Dat kunnen jullie zelf lezen in het volgende artikel.
maandag 15 februari 2010
Deel 14 Brief van de school
Beste ouders,
Het volgende zinnetje hebben we al vaak gehoord en gelezen: Je mag niemand veroordelen voor hij(zij) schuldig bevonden is. Weinigen zullen deze stelling betwijfelen. Helaas, durven we, wanneer de situatie zich voor doet, wel eens het tegendeel denken of zelfs openlijk onze twijfel uiten. De gevolgen hiervan kunnen echter verstrekkend zijn, vandaar onze oproep.
Binnen onze school wordt iemand nu geconfronteerd met een beschuldiging en niet één van de minste, namelijk aanranding van een kleuter. De zaak zit bij het gerecht, dus verdere informatie kunnen we hierover niet geven. Niemand betwist dat een gerechtelijk onderzoek een misdrijf moet oplossen en dat verhoren en onderzoeken duidelijkheid moeten scheppen. Uiteindelijk zal de waarheid zeker en vast naar boven komen.
U zal misschien al door hebben dat de geviseerde persoon in deze zaak meester Kurt is. Hopelijk kunt u ook begrijpen dat zo'n beschuldiging voor hem een grote klap was die tijd en hulp vraagt om te verwerken. Hoe zou u zelf zo'n klap te boven komen?
Het onderzoek is nog niet afgelopen, maar voor een aantal mensen is hij al schuldig bevonden. Voor de mensen van de schoolraad, de collega's en het oudercomité is hij dat niet, zolang hij niet veroordeeld is. Wij zijn er nogal zeker van dat hij onschuldig is. Wij blijven hem dus steunen en in hem vertrouwen.
Daarom zouden wij u willen oproepen om rustig het slot van het onderzoek en verdere ontwikkelingen af te wachten. U zal merken dat de man niets te verwijten valt en blij zal zijn dat u hem niet schuldig hebt verklaard.
Bij deze wil meester Kuurt zich eerst en vooral verontschuldigen tegenover de kinderen van zijn klas. Zij verdienen dit alles niet. Weet dat hij zich heel schuldig voelt omwille van zijn afwezigheid. Ook verontschuldigingen tegenover alle collega's, die taken moeten overnemen van hem, tegenover de directie die een extra belasting in haar schoot geworpen krijgt en tegenover zijn collega juf die de twee klassen samen neemt. Zijn doel is om in september weer vol enthousiasme voor de klas te staan en zichzelf weer volledig te geven aan de school, zoals we dit van hem gewoon zijn.
De schoolraad is bij hoogdringendheid bij elkaar geroepen en staat unaniem achter dit schrijven. Niemand van ons is deskundig in deze materie, maar we vinden dat communicatie en openheid naar kinderen en ouders noodzakelijk en van groot belang is. Openheid is namelijk de sleutel tot (eer)herstel.
Het is voor iedereen belangrijk dat we dit schooljaar kunnen eindigen zoals we dit gewoon zijn te doen namelijk in alle schoonheid.
Met dit uitzonderlijk schrijven hopen wij Uw vertrouwen te mogen behouden in onze school en haar team!
Met vriendelijke groeten,
Namens de schoolraad Schepen van onderwijs
Roland Dhollander Marc Dierckx
Het volgende zinnetje hebben we al vaak gehoord en gelezen: Je mag niemand veroordelen voor hij(zij) schuldig bevonden is. Weinigen zullen deze stelling betwijfelen. Helaas, durven we, wanneer de situatie zich voor doet, wel eens het tegendeel denken of zelfs openlijk onze twijfel uiten. De gevolgen hiervan kunnen echter verstrekkend zijn, vandaar onze oproep.
Binnen onze school wordt iemand nu geconfronteerd met een beschuldiging en niet één van de minste, namelijk aanranding van een kleuter. De zaak zit bij het gerecht, dus verdere informatie kunnen we hierover niet geven. Niemand betwist dat een gerechtelijk onderzoek een misdrijf moet oplossen en dat verhoren en onderzoeken duidelijkheid moeten scheppen. Uiteindelijk zal de waarheid zeker en vast naar boven komen.
U zal misschien al door hebben dat de geviseerde persoon in deze zaak meester Kurt is. Hopelijk kunt u ook begrijpen dat zo'n beschuldiging voor hem een grote klap was die tijd en hulp vraagt om te verwerken. Hoe zou u zelf zo'n klap te boven komen?
Het onderzoek is nog niet afgelopen, maar voor een aantal mensen is hij al schuldig bevonden. Voor de mensen van de schoolraad, de collega's en het oudercomité is hij dat niet, zolang hij niet veroordeeld is. Wij zijn er nogal zeker van dat hij onschuldig is. Wij blijven hem dus steunen en in hem vertrouwen.
Daarom zouden wij u willen oproepen om rustig het slot van het onderzoek en verdere ontwikkelingen af te wachten. U zal merken dat de man niets te verwijten valt en blij zal zijn dat u hem niet schuldig hebt verklaard.
Bij deze wil meester Kuurt zich eerst en vooral verontschuldigen tegenover de kinderen van zijn klas. Zij verdienen dit alles niet. Weet dat hij zich heel schuldig voelt omwille van zijn afwezigheid. Ook verontschuldigingen tegenover alle collega's, die taken moeten overnemen van hem, tegenover de directie die een extra belasting in haar schoot geworpen krijgt en tegenover zijn collega juf die de twee klassen samen neemt. Zijn doel is om in september weer vol enthousiasme voor de klas te staan en zichzelf weer volledig te geven aan de school, zoals we dit van hem gewoon zijn.
De schoolraad is bij hoogdringendheid bij elkaar geroepen en staat unaniem achter dit schrijven. Niemand van ons is deskundig in deze materie, maar we vinden dat communicatie en openheid naar kinderen en ouders noodzakelijk en van groot belang is. Openheid is namelijk de sleutel tot (eer)herstel.
Het is voor iedereen belangrijk dat we dit schooljaar kunnen eindigen zoals we dit gewoon zijn te doen namelijk in alle schoonheid.
Met dit uitzonderlijk schrijven hopen wij Uw vertrouwen te mogen behouden in onze school en haar team!
Met vriendelijke groeten,
Namens de schoolraad Schepen van onderwijs
Roland Dhollander Marc Dierckx
Deel 13 Zwarte vrijdag
Buiten het euvel met onze verzekeringsagent bleef het een tijdje rustig in ons leven. We pleegden af en toe een telefoontje naar de jeugdbrigade en hadden ook regelmatig contact met Chantal van Child Focus. We probeerden ons leven zo normaal mogelijk te leiden en zochten onze afleiding bij de kinderen en onze verbouwing, de grootste betrachting was om de structuur en het evenwicht in ons gezin te behouden.
De laatste maand van het schooljaar begonnen we te merken dat er al eens een rare blik onze richting uitkwam als we aan de schoolpoort aankwamen. Het duurde niet lang of iemand sprak ons met de vraag: Seg, is dat waar wat ik allemaal heb gehoord? In een boerengat als het onze kan je zoiets wel verwachten natuurlijk maar omdat geen van onze ingewijde vrienden hier woont vroeg ik me toch af vanwaar die persoon haar informatie had. Het duurde niet lang of mijn vrouw kwam het te weten. Haar eigen moeder had het verteld aan de achterbuurvrouw die het op haar beurt tegen haar dochter had gezegd die het aan hun vrienden vertelde en die laatste hebben kinderen in dezelfde school als onze dochter. En de bal was aan het rollen natuurlijk. Ik ben er uiteraard niet gelukkig mee dat mijn schoonmoeder dit gedaan heeft maar het zal wel in haar roots zitten zeker, ik heb er niet veel woorden aan vuil gemaakt en trouwens ooit komt boontje om zijn loontje en zal zij ook wel eens slachtoffer worden van de loslippigheid van derden.
Wij kregen van toen af veel blikken maar weinig vragen, soms leek het wel of de mensen ons niet durfden te benaderen maar ook vaak zagen we vanuit onze ooghoeken dat er over ons gepraat werd. Maar er werden weinig vragen in onze richting afgevuurd en met de grote vakantie in aantocht zouden de roddels toch een stille dood sterven. Althans dat dacht ik.
De laatste vrijdag van het schooljaar (maandag was de laatste schooldag) kregen alle leerlingen van de school, dus zowel de kleuters als de kinderen van de lagere school een brief mee, gericht aan hun ouders.
Een slag in ons gezicht, wat zeg ik, tien harde meppen recht op onze neus.
De volledige brief zonder censuur plaats ik in het volgende artikel, lees hem grondig zou ik zeggen.
De laatste maand van het schooljaar begonnen we te merken dat er al eens een rare blik onze richting uitkwam als we aan de schoolpoort aankwamen. Het duurde niet lang of iemand sprak ons met de vraag: Seg, is dat waar wat ik allemaal heb gehoord? In een boerengat als het onze kan je zoiets wel verwachten natuurlijk maar omdat geen van onze ingewijde vrienden hier woont vroeg ik me toch af vanwaar die persoon haar informatie had. Het duurde niet lang of mijn vrouw kwam het te weten. Haar eigen moeder had het verteld aan de achterbuurvrouw die het op haar beurt tegen haar dochter had gezegd die het aan hun vrienden vertelde en die laatste hebben kinderen in dezelfde school als onze dochter. En de bal was aan het rollen natuurlijk. Ik ben er uiteraard niet gelukkig mee dat mijn schoonmoeder dit gedaan heeft maar het zal wel in haar roots zitten zeker, ik heb er niet veel woorden aan vuil gemaakt en trouwens ooit komt boontje om zijn loontje en zal zij ook wel eens slachtoffer worden van de loslippigheid van derden.
Wij kregen van toen af veel blikken maar weinig vragen, soms leek het wel of de mensen ons niet durfden te benaderen maar ook vaak zagen we vanuit onze ooghoeken dat er over ons gepraat werd. Maar er werden weinig vragen in onze richting afgevuurd en met de grote vakantie in aantocht zouden de roddels toch een stille dood sterven. Althans dat dacht ik.
De laatste vrijdag van het schooljaar (maandag was de laatste schooldag) kregen alle leerlingen van de school, dus zowel de kleuters als de kinderen van de lagere school een brief mee, gericht aan hun ouders.
Een slag in ons gezicht, wat zeg ik, tien harde meppen recht op onze neus.
De volledige brief zonder censuur plaats ik in het volgende artikel, lees hem grondig zou ik zeggen.
zondag 14 februari 2010
Deel 12 Terug naar school
Veel mensen vonden het raar dat we haar terug naar haar oude school lieten gaan. Begrijpelijk maar wij hadden daar toch enkele redenen voor die doorslaggevend waren. Ons Luka miste haar vriendjes enorm, ze naar een andere school sturen zou voor haar bijna een straf geweest zijn. Daarbij vonden we ook dat we de school ons vertrouwen moesten geven, het is niet omdat er één crimineel rondloopt dat heel de wereld slecht is. We hadden ook voldoende garanties gekregen van de directie en daar alle leerkrachten gealarmeerd waren kon ze nergens veiliger zijn dan daar.
De eerste dag dat ze terug naar school ging was Luka in de wolken, terug naar haar juffen en haar klasje. Voor ons was het de hel op aarde, wij waren die eerste dagen geen seconde gerust. Gelukkig zagen we al vlug dat alles in orde was, ook de juffen bevestigden dat. Er was aan onze dochter niks abnormaals te zien, ze stelde het wel. Het leek wel of het feit had op haar niet meer indruk gemaakt dan een ferme val van een schommel of iets in die aard.
Aan de schoolpoort merkten we niets, geen blikken in onze richting, geen vragen. Ons opzet om alles sereen en integer te laten verlopen bleek geslaagd en buiten de vele vragen van familie en enkele ingewijden kregen we dan toch een beetje de rust die we broodnodig hadden. Er was ook genoeg te doen, kleine Ferre eiste veel aandacht en de ganse toestand met en voor het gerecht moest op gang blijven. Ook de verbouwing van onze nieuwe thuis moest verder gaan. Door onze gemoedstoestand leek het of we in de processie van Echternach zaten, twee stappen voorwaarts, één achterwaarts. Niets kon op een normaal verloop rekenen, ik zat soms uren te voor me uit te staren. Mijn wereld draaide door op haar eigen ondoorgrondelijk ritme.
Toch merkten we dat Luka tijdens het bad nog vaak over het feit praatte, steeds op dezelfde manier. Meester X mag dat niet doen, da’s stout enzovoort maar altijd ging het over meester X. Tot na twee weken school de naam af en toe begon te veranderen in de naam van de leerling die de schooldirectrice toentertijd naar voren had gebracht. Wij vonden dit verdacht en vroegen aan de juffen of de directrice hier misschien voor iets tussen zat. Bij hun weten had Luka geen contact gehad met haar en in de klas was er zeker niet over gepraat. Wij wisten hier geen raad mee en hebben de jeugdbrigade hiervan op de hoogte gebracht en na overleg met de onderzoeksrechter is mijn vrouw hierover een bijkomende verklaring gaan afleggen.
Wij vragen ons nog steeds af wat die vrouw toen heeft bezield om zomaar uit het niets een leerling aan te wijzen en zijn er nu nog altijd van overtuigd dat ze nadien onze dochter heeft proberen te manipuleren om die jongen aan te wijzen als dader.
De eerste dag dat ze terug naar school ging was Luka in de wolken, terug naar haar juffen en haar klasje. Voor ons was het de hel op aarde, wij waren die eerste dagen geen seconde gerust. Gelukkig zagen we al vlug dat alles in orde was, ook de juffen bevestigden dat. Er was aan onze dochter niks abnormaals te zien, ze stelde het wel. Het leek wel of het feit had op haar niet meer indruk gemaakt dan een ferme val van een schommel of iets in die aard.
Aan de schoolpoort merkten we niets, geen blikken in onze richting, geen vragen. Ons opzet om alles sereen en integer te laten verlopen bleek geslaagd en buiten de vele vragen van familie en enkele ingewijden kregen we dan toch een beetje de rust die we broodnodig hadden. Er was ook genoeg te doen, kleine Ferre eiste veel aandacht en de ganse toestand met en voor het gerecht moest op gang blijven. Ook de verbouwing van onze nieuwe thuis moest verder gaan. Door onze gemoedstoestand leek het of we in de processie van Echternach zaten, twee stappen voorwaarts, één achterwaarts. Niets kon op een normaal verloop rekenen, ik zat soms uren te voor me uit te staren. Mijn wereld draaide door op haar eigen ondoorgrondelijk ritme.
Toch merkten we dat Luka tijdens het bad nog vaak over het feit praatte, steeds op dezelfde manier. Meester X mag dat niet doen, da’s stout enzovoort maar altijd ging het over meester X. Tot na twee weken school de naam af en toe begon te veranderen in de naam van de leerling die de schooldirectrice toentertijd naar voren had gebracht. Wij vonden dit verdacht en vroegen aan de juffen of de directrice hier misschien voor iets tussen zat. Bij hun weten had Luka geen contact gehad met haar en in de klas was er zeker niet over gepraat. Wij wisten hier geen raad mee en hebben de jeugdbrigade hiervan op de hoogte gebracht en na overleg met de onderzoeksrechter is mijn vrouw hierover een bijkomende verklaring gaan afleggen.
Wij vragen ons nog steeds af wat die vrouw toen heeft bezield om zomaar uit het niets een leerling aan te wijzen en zijn er nu nog altijd van overtuigd dat ze nadien onze dochter heeft proberen te manipuleren om die jongen aan te wijzen als dader.
vrijdag 12 februari 2010
Deel 11 Is het vakantie papa?
De eerste veertien dagen waren we met zijn allen thuis, mijn vrouw was nog in zwangerschapsverlof, ik met ziekteverlof, Luka hielden we uiteraard ook van school en onze kleinste spruit was er ook natuurlijk. Jullie mogen niet vergeten dat die laatste ook nog maar net uit het ziekenhuis was ontslagen toen het gebeurde. Aangezien het een prematuurtje was en dat hij ook nog dat virus had gehad maakten dat er veel tijd naar hem ging. Maar goed ook want zo konden we onze gedachten verzetten, we moesten voor hem zorgen, met hem bezig zijn.
Onze dochter praatte niet veel over het gebeurde, enkel als ze ’s avonds in bad ging met de mama kwam er iets uit zoals: meester x mag dat niet doen hé mama, da’s stout hé mama. Het ergste was nog dit: het deed pijn hoor mama maar ik ben flink geweest, ik heb niet geweend. Die laatste woorden gaan bij mij nog altijd door merg en been, ik krijg er de rillingen van. Ze bewijzen eens te meer dat er echt iets gebeurd is en dat meester x de dader is.
Ik moest ook machteloos toezien als mijn vrouw huilde of als ik zag dat ze gehuild had elke keer als het bad en bedtijd was geweest. Ik kon haar niet helpen, haar pijn en verdriet waren ook die van mij.
Het was ook in die dagen dat ik telefoneerde met de schepen van onderwijs, het gemeentebestuur is immer de inrichtende macht van de school waar Luka in het eerste kleuterklasje zat. De man had gehoord van datgene wat er gebeurd was maar toen ik vroeg wat er met de betrokken leraar ging gebeuren zei hij dat die met ziekteverlof was en dat hij nog niet kon zeggen of er vanuit het bestuur verdere sancties tegen hem gingen getroffen worden. Hij zei dat hij het gerecht hun werk ging laten doen. Dat was het, geen woord van medeleven, geen enkele steun.
De dagen rijmden zich aan elkaar, de kinderen zorgden voor de nodige structuur en voor de rest was er enkel dat ijle gevoel. Ik durfde amper buiten komen door de spasmen en het gestotter. Gelukkig kon ik vaak naar de Mossel gaan om met onze autokes te spelen, bij hem hoefde ik me geen zorgen te maken, hoefde ik me niet te schamen voor mijn ongecontroleerd verschijnen. Soms ging ik na het innemen van een spierontspanner eens naar de kroeg waar ik gewerkt had maar dat was maar goed voor een uurtje of wat, want dan was het pilletje uitgewerkt en kon ik niet vlug genoeg terug thuis zijn.
In de tweede week begon onze dochter vragen te stellen; is het nu vakantie papa? Ik mis mijn vriendjes, ik wil naar school. Ben ik stout geweest en mag ik niet meer naar school? Het arme kind voelde zich gestraft. Wij als ouders stonden toen voor een groot dilemma, naar welke school moesten we haar laten gaan. Ze wou zelf terug naar haar oude school, daar waren har vriendjes en haar juffen. We zijn toen gaan praten met de directrice en na voldoende garanties hebben we toen besloten om haar terug naar haar vertrouwde klasje te sturen. Op de school waren alle leraars ingelicht over het feit en het toezicht was ondertussen aangepast dus ze kon eigenlijk nergens veiliger zijn dan daar temeer omdat de viespeuk tot het einde van het schooljaar met ziekteverlof was. Ziekteverlof dus geen preventieve schorsing zoals je in zulke situatie wel zou verwachten maar hij was er niet en ons Luka wou echt wel terug.
Buiten de leraars en de directie van de school waren enkel mijn vrouw haar familie en enkele goede vrienden op de hoogte van de verkrachting van onze dochter. Mijn ouders heb ik het toen niet verteld, mijn ouders waren toen 86 en 88 jaar en mijn moeder had net water op haar longen gehad en was bedlegerig, ze zou dat toen niet hebben aangekund denk ik.
Wij hebben er toen voor gekozen om het zo stil mogelijk te houden zodat we het onderzoek niet zouden schaden en ook om ons zelf een beetje rust te gunnen. We hebben ook gesmeekt aan iedereen die het wist om het zeker niet verder te vertellen. Jammer genoeg zijn er altijd mensen die hun mond voorbij praten en ook hier was dat niet anders, dat zullen jullie later in het verhaal wel lezen.
Onze dochter praatte niet veel over het gebeurde, enkel als ze ’s avonds in bad ging met de mama kwam er iets uit zoals: meester x mag dat niet doen hé mama, da’s stout hé mama. Het ergste was nog dit: het deed pijn hoor mama maar ik ben flink geweest, ik heb niet geweend. Die laatste woorden gaan bij mij nog altijd door merg en been, ik krijg er de rillingen van. Ze bewijzen eens te meer dat er echt iets gebeurd is en dat meester x de dader is.
Ik moest ook machteloos toezien als mijn vrouw huilde of als ik zag dat ze gehuild had elke keer als het bad en bedtijd was geweest. Ik kon haar niet helpen, haar pijn en verdriet waren ook die van mij.
Het was ook in die dagen dat ik telefoneerde met de schepen van onderwijs, het gemeentebestuur is immer de inrichtende macht van de school waar Luka in het eerste kleuterklasje zat. De man had gehoord van datgene wat er gebeurd was maar toen ik vroeg wat er met de betrokken leraar ging gebeuren zei hij dat die met ziekteverlof was en dat hij nog niet kon zeggen of er vanuit het bestuur verdere sancties tegen hem gingen getroffen worden. Hij zei dat hij het gerecht hun werk ging laten doen. Dat was het, geen woord van medeleven, geen enkele steun.
De dagen rijmden zich aan elkaar, de kinderen zorgden voor de nodige structuur en voor de rest was er enkel dat ijle gevoel. Ik durfde amper buiten komen door de spasmen en het gestotter. Gelukkig kon ik vaak naar de Mossel gaan om met onze autokes te spelen, bij hem hoefde ik me geen zorgen te maken, hoefde ik me niet te schamen voor mijn ongecontroleerd verschijnen. Soms ging ik na het innemen van een spierontspanner eens naar de kroeg waar ik gewerkt had maar dat was maar goed voor een uurtje of wat, want dan was het pilletje uitgewerkt en kon ik niet vlug genoeg terug thuis zijn.
In de tweede week begon onze dochter vragen te stellen; is het nu vakantie papa? Ik mis mijn vriendjes, ik wil naar school. Ben ik stout geweest en mag ik niet meer naar school? Het arme kind voelde zich gestraft. Wij als ouders stonden toen voor een groot dilemma, naar welke school moesten we haar laten gaan. Ze wou zelf terug naar haar oude school, daar waren har vriendjes en haar juffen. We zijn toen gaan praten met de directrice en na voldoende garanties hebben we toen besloten om haar terug naar haar vertrouwde klasje te sturen. Op de school waren alle leraars ingelicht over het feit en het toezicht was ondertussen aangepast dus ze kon eigenlijk nergens veiliger zijn dan daar temeer omdat de viespeuk tot het einde van het schooljaar met ziekteverlof was. Ziekteverlof dus geen preventieve schorsing zoals je in zulke situatie wel zou verwachten maar hij was er niet en ons Luka wou echt wel terug.
Buiten de leraars en de directie van de school waren enkel mijn vrouw haar familie en enkele goede vrienden op de hoogte van de verkrachting van onze dochter. Mijn ouders heb ik het toen niet verteld, mijn ouders waren toen 86 en 88 jaar en mijn moeder had net water op haar longen gehad en was bedlegerig, ze zou dat toen niet hebben aangekund denk ik.
Wij hebben er toen voor gekozen om het zo stil mogelijk te houden zodat we het onderzoek niet zouden schaden en ook om ons zelf een beetje rust te gunnen. We hebben ook gesmeekt aan iedereen die het wist om het zeker niet verder te vertellen. Jammer genoeg zijn er altijd mensen die hun mond voorbij praten en ook hier was dat niet anders, dat zullen jullie later in het verhaal wel lezen.
Deel 10 De eerste dagen
Buiten mijn spasmen en mijn gestotterd was mijn geest vertroebeld door een waas van verbazing en ongeloof. En vooral dat ongeloof zorgde ervoor dat ik twijfelde aan wat ons Luka ons verteld had. Was dit werkelijk gebeurd was de vraag die continu door mijn hoofd spookte. Je hoort wel vaker van die verhalen waarin kinderen personen vals beschuldigen om zo zelf in de aandacht te komen. Stel dat ze dit allemaal verzonnen had, dan zou het leven van die bewuste leraar serieus verwoest hebben. Als iemand beschuldigd wordt van dit soort misdrijf, seksueel misbruik van een kleuter, en hij is onschuldig is dat wel het verschrikkelijkste wat iemand kan meemaken. Daar zat ik die eerste dagen na het feit echt wel mee in, het liet me niet los. Tot ik met verschillende mensen daarover gepraat heb, stuk voor stuk mensen die met niets anders bezig zijn zoals onze case manager Chantal bij Child Focus, de mensen van de jeugdbrigade en slachtofferhulp. Allemaal zeiden ze hetzelfde: Hans dit is gebeurd, geen enkel kind van drie kan zoiets verzinnen, er is wel degelijk iets gebeurd daar op school. Chantal ging zelfs nog een stapje verder: Hans daar moet jij niet van wakker liggen, jou dochter is verkracht! Penetratie met of zonder toestemming met eender wat, gedaan door een derde bij een kind jonger dan veertien jaar wordt wettelijk als verkrachting bestempeld.
Op dat moment gingen mijn ogen open en drong alles tot me door, mijn wereld stortte kompleet in. Welke gevolgen zou dit hebben voor mijn kind? Zou ze later normaal functioneren, zou ze er iets aan over houden, zou ze nog een normaal seksleven kunnen hebben, zou ze nog maagd zijn? Had die viespeuk misschien een wonde aan zijn vinger en had hij haar besmet met één of andere vreselijke ziekte, misschien wel aids. Gelukkig kregen we op die vragen ook snel antwoorden, allemaal positief. Wie kan er zich nog iets herinneren van toen hij of zij drie jaar oud was? Bijna niemand en het feit was ook niet met geweld gebeurd, eerder met manipulatie. En de aids test was ook negatief dus op dat vlak moesten we ons geen zorgen maken. Alleen weten we tot op heden nog niet of ze nog maagd is.
We moesten ( en moeten nog steeds ) leven met het feit dat onze dochter, dat lieve en brave kind, verkracht is. Hoe je daar mee moet omgaan staat nergens geschreven en niemand kan het je vertellen. Sommige zeiden me: het is gebeurd, je moet verder. Akkoord maar hoe doe je dat? Je gevoel uitschakelen, verstand op nul en blik op oneindig? Sorry maar ik kon en kan dat niet, ik ben ook maar wie ik ben. Het gaat hier wel om mijn dochter, mijn vlees en bloed. Het kind waar mijn vrouw en ik zo naar hebben uitgekeken, waar we al zoveel mooie momenten mee hebben gekend. Onze schat die ons al zo vaak verbaasde met haar rustig karakter, haar zachtheid en welbespraaktheid. Misschien kunnen andere vaders zoiets op veertien dagen een plaats geven maar ik niet.
Telkens ik mijn ogen sloot zag ik dezelfde film. Onze dochter op de speelplaats, in het treintje. Een man, een gestoorde geest, die haar zodanig manipuleert dat ze haar broekje laat zakken, haar beentjes spreid en…
Op dat moment gingen mijn ogen open en drong alles tot me door, mijn wereld stortte kompleet in. Welke gevolgen zou dit hebben voor mijn kind? Zou ze later normaal functioneren, zou ze er iets aan over houden, zou ze nog een normaal seksleven kunnen hebben, zou ze nog maagd zijn? Had die viespeuk misschien een wonde aan zijn vinger en had hij haar besmet met één of andere vreselijke ziekte, misschien wel aids. Gelukkig kregen we op die vragen ook snel antwoorden, allemaal positief. Wie kan er zich nog iets herinneren van toen hij of zij drie jaar oud was? Bijna niemand en het feit was ook niet met geweld gebeurd, eerder met manipulatie. En de aids test was ook negatief dus op dat vlak moesten we ons geen zorgen maken. Alleen weten we tot op heden nog niet of ze nog maagd is.
We moesten ( en moeten nog steeds ) leven met het feit dat onze dochter, dat lieve en brave kind, verkracht is. Hoe je daar mee moet omgaan staat nergens geschreven en niemand kan het je vertellen. Sommige zeiden me: het is gebeurd, je moet verder. Akkoord maar hoe doe je dat? Je gevoel uitschakelen, verstand op nul en blik op oneindig? Sorry maar ik kon en kan dat niet, ik ben ook maar wie ik ben. Het gaat hier wel om mijn dochter, mijn vlees en bloed. Het kind waar mijn vrouw en ik zo naar hebben uitgekeken, waar we al zoveel mooie momenten mee hebben gekend. Onze schat die ons al zo vaak verbaasde met haar rustig karakter, haar zachtheid en welbespraaktheid. Misschien kunnen andere vaders zoiets op veertien dagen een plaats geven maar ik niet.
Telkens ik mijn ogen sloot zag ik dezelfde film. Onze dochter op de speelplaats, in het treintje. Een man, een gestoorde geest, die haar zodanig manipuleert dat ze haar broekje laat zakken, haar beentjes spreid en…
woensdag 10 februari 2010
Deel 9 De Jeugdbrigade
De dame van Child Focus had het ons al verteld; er zou ook een audiovisueel verhoor komen dat zou worden afgenomen door de jeugdbrigade van Antwerpen. Blijkbaar werd alles heel ernstig genomen, de reden daarvoor was heel simpel: een kind van drie kan zulk een verhaal niet verzinnen, het bestaat niet in haar fantasie noch haar realiteit.
Dus twee dagen na het feit moesten we ons bij de jeugdbrigade van Antwerpen melden met onze dochter, in het hartje van Borgerhout. Eerlijk is eerlijk, we werden daar enorm goed ontvangen. De dienstdoende inspectrice was een vriendelijke vrouw van ergens in de dertig die ons tot in detail uitlegde hoe het verhoor in zijn werk zou gaan en wat de bedoeling ervan was. Met ons drie werden we naar de verhoorkamer gebracht, een ruimte op maat en vorm van kinderen. Ik schat ze ongeveer 6 op 8 meter met een podium, kinderlijke muurschilderingen en speelgoed, kortom een geruststellende kamer voor kinderen. De camera stond uit het zicht en achter een spiegelraam zat de inspecteur die de opnames nam en ook fungeerde als getuige.
Na een inleidend gesprek moesten mijn vrouw en ik de kamer verlaten, bij het verhoor mochten we niet aanwezig zijn. Na amper tien minuten kwam de ondervraagster al buiten met Luka, ze kreeg er niks uit. Ze vertelde dat na een korte intro op kleuterniveau de vraag over het feit gesteld was en dat onze dochter dichtklapte en dat ze ook niet verder heeft aangedrongen. Het was duidelijk dat Luka er niet over wou praten. Blijkbaar had ze het heel goed door dat het gene er met haar gebeurd was niet door de beugel kon en had heel de situatie toch een indruk achtergelaten. Meer mocht de inspectrice ons niet vertellen op dat moment. Enkele weken geleden hebben we inzage gekregen in het dossier en hebben we het ganse verslag van dat verhoor kunnen lezen. Ons Luka wou absoluut niet met een vreemde over het feit praten.
De weken na dat verhoor hebben we nog verscheidene malen contact gehad met de mensen van de jeugdbrigade. Telkens weer waren die enorm behulpzaam en vertelden ze ons wat ze mochten en konden vertellen en steeds was hun empathie groot genoeg om ons een hart onder de riem te steken. Ik heb nu nog altijd bewondering voor die mensen, ik zou die job niet kunnen doen, echt niet.
Dus twee dagen na het feit moesten we ons bij de jeugdbrigade van Antwerpen melden met onze dochter, in het hartje van Borgerhout. Eerlijk is eerlijk, we werden daar enorm goed ontvangen. De dienstdoende inspectrice was een vriendelijke vrouw van ergens in de dertig die ons tot in detail uitlegde hoe het verhoor in zijn werk zou gaan en wat de bedoeling ervan was. Met ons drie werden we naar de verhoorkamer gebracht, een ruimte op maat en vorm van kinderen. Ik schat ze ongeveer 6 op 8 meter met een podium, kinderlijke muurschilderingen en speelgoed, kortom een geruststellende kamer voor kinderen. De camera stond uit het zicht en achter een spiegelraam zat de inspecteur die de opnames nam en ook fungeerde als getuige.
Na een inleidend gesprek moesten mijn vrouw en ik de kamer verlaten, bij het verhoor mochten we niet aanwezig zijn. Na amper tien minuten kwam de ondervraagster al buiten met Luka, ze kreeg er niks uit. Ze vertelde dat na een korte intro op kleuterniveau de vraag over het feit gesteld was en dat onze dochter dichtklapte en dat ze ook niet verder heeft aangedrongen. Het was duidelijk dat Luka er niet over wou praten. Blijkbaar had ze het heel goed door dat het gene er met haar gebeurd was niet door de beugel kon en had heel de situatie toch een indruk achtergelaten. Meer mocht de inspectrice ons niet vertellen op dat moment. Enkele weken geleden hebben we inzage gekregen in het dossier en hebben we het ganse verslag van dat verhoor kunnen lezen. Ons Luka wou absoluut niet met een vreemde over het feit praten.
De weken na dat verhoor hebben we nog verscheidene malen contact gehad met de mensen van de jeugdbrigade. Telkens weer waren die enorm behulpzaam en vertelden ze ons wat ze mochten en konden vertellen en steeds was hun empathie groot genoeg om ons een hart onder de riem te steken. Ik heb nu nog altijd bewondering voor die mensen, ik zou die job niet kunnen doen, echt niet.
Deel 8 Tussendoortje
Ik weet dat het eigenlijk niet kan dat als je een verhaal schrijft je er iets tussendoor schrijft maar vandaag is er iets gebeurt dat zeker relevant is aan mijn verhaal.
Een geruime tijd geleden is mijn trouwe vriend Sebastiaan beginnen schrijven voor de krant, de frut in de volksmond. Toen hij hiermee begon was mijn eerste gedachte: dat wil ik ook doen! Maar door mijn toestand besloot ik om me niet in dat avontuur te gooien.
Een week of drie geleden vond ik dat het tijd werd dat ik me terug met iets nuttigs moest bezighouden, iets waar ik mijn hersenen moest bij laten werken en liefst iets waar ik nog een centje mee kon bijverdienen. Het toeval wil dat men bij de bewuste krant iemand zocht als regionaal correspondent voor de gemeente ( lees: boeregat ) waar ik nu woon. Ik heb dan ook geen moment geaarzeld en mij kandidaat gesteld voor deze uitdaging.
Ik ben op gesprek geweest op de redactie en kreeg daar de uitdaging om 10 goede leads voor een artikel te vinden en om een artikeltje te schrijven over iets dat me op dat moment bezig hield binnen de gemeente.
Dat laatste was makkelijk daar ik zelf net met een vereniging ben gestart hier in het dorp en de leads vinden was dankzij een goede tip van een vriend geen probleem. Alles netjes op tijd binnengestuurd en dan maar wachten op antwoord. Aangezien het dringend leek verwachtte ik een respons binnen enkele dagen maar helaas liet dit op zich wachten, twee weken om juist te zijn. Na een iet wat afdwingend mailtje van mijn kant kreeg ik dan uiteindelijk vanmiddag het lang verwachte gerinkel. De redacteur van de krant was heel duidelijk: mijn artikel was heel leuk en goed geschreven, de leads waren zeer goed maar het was een njet, ik mag niet voor de krant schrijven en wel om de volgende reden.
Door het gene wat er is gebeurd met onze dochter heb ik even in de clinch gelegen met het gemeentebestuur. Als ik als regionaal reporter zou gaan werken voor de krant en ik zou ooit iets schrijven dat anti gemeente is zouden zij dat kunnen gebruiken tegen mij en de krant. Het bestuur zou als het ware een stok hebben om mee te slaan. Zelfs al zou ik eerst een aantal positieve dingen schrijven over hen, het eerste negatieve of in vraag stellende stuk zou bij hen kunnen overkomen als een persoonlijke wraak actie van mijnentwege. En aan dat avontuur willen zij ( de frut ) zich niet wagen. Zelfs al zou ik steeds objectief blijven en naar waarheid schrijven, de kans zou steeds heel groot zijn dat de gazet het verwijt zou krijgen dat ik bevooroordeeld ben.
Langs één kant kan ik hun standpunt begrijpen, langs de andere kant vind ik het eigenlijk schijters! Of zijn het bij onze Antwerpse geschreven pers een bende politieke gatlikkers geworden?
Wat mij echter het meeste stoort, en ik wil hier niet de arme ik uit hangen, is dat ik nog maar een keer gestraft wordt omdat er een zieke geest aan mijn dochter heeft zitten prutsen. Ik kus mijn beide handen dat onze dochter in orde is en dat ze er hoogst waarschijnlijk niks aan zal overhouden maar de gevolgen voor ons, de ouders, zijn zo verregaand dat ik er kotsmisselijk en woedend van wordt. Het is niet te schatten welke schade dat die lafaard heeft aangericht bij mij en bij mijn vrouw.
Mijn laatste sollicitatie was negatief, niet omdat ik niet bekwaam werd bevonden, integendeel zelfs, maar omdat ik al zo lang thuis zit en nu de afwijzing van de krant, allemaal door één feit. Ik wil en zal de draad van mijn leven terug opnemen, hoe dan ook. Maar het zal zeker niet van een leien dakje gaan, dat kan ik jullie garanderen.
Tot zover het tussendoortje, het moest er gewoon uit!
Een geruime tijd geleden is mijn trouwe vriend Sebastiaan beginnen schrijven voor de krant, de frut in de volksmond. Toen hij hiermee begon was mijn eerste gedachte: dat wil ik ook doen! Maar door mijn toestand besloot ik om me niet in dat avontuur te gooien.
Een week of drie geleden vond ik dat het tijd werd dat ik me terug met iets nuttigs moest bezighouden, iets waar ik mijn hersenen moest bij laten werken en liefst iets waar ik nog een centje mee kon bijverdienen. Het toeval wil dat men bij de bewuste krant iemand zocht als regionaal correspondent voor de gemeente ( lees: boeregat ) waar ik nu woon. Ik heb dan ook geen moment geaarzeld en mij kandidaat gesteld voor deze uitdaging.
Ik ben op gesprek geweest op de redactie en kreeg daar de uitdaging om 10 goede leads voor een artikel te vinden en om een artikeltje te schrijven over iets dat me op dat moment bezig hield binnen de gemeente.
Dat laatste was makkelijk daar ik zelf net met een vereniging ben gestart hier in het dorp en de leads vinden was dankzij een goede tip van een vriend geen probleem. Alles netjes op tijd binnengestuurd en dan maar wachten op antwoord. Aangezien het dringend leek verwachtte ik een respons binnen enkele dagen maar helaas liet dit op zich wachten, twee weken om juist te zijn. Na een iet wat afdwingend mailtje van mijn kant kreeg ik dan uiteindelijk vanmiddag het lang verwachte gerinkel. De redacteur van de krant was heel duidelijk: mijn artikel was heel leuk en goed geschreven, de leads waren zeer goed maar het was een njet, ik mag niet voor de krant schrijven en wel om de volgende reden.
Door het gene wat er is gebeurd met onze dochter heb ik even in de clinch gelegen met het gemeentebestuur. Als ik als regionaal reporter zou gaan werken voor de krant en ik zou ooit iets schrijven dat anti gemeente is zouden zij dat kunnen gebruiken tegen mij en de krant. Het bestuur zou als het ware een stok hebben om mee te slaan. Zelfs al zou ik eerst een aantal positieve dingen schrijven over hen, het eerste negatieve of in vraag stellende stuk zou bij hen kunnen overkomen als een persoonlijke wraak actie van mijnentwege. En aan dat avontuur willen zij ( de frut ) zich niet wagen. Zelfs al zou ik steeds objectief blijven en naar waarheid schrijven, de kans zou steeds heel groot zijn dat de gazet het verwijt zou krijgen dat ik bevooroordeeld ben.
Langs één kant kan ik hun standpunt begrijpen, langs de andere kant vind ik het eigenlijk schijters! Of zijn het bij onze Antwerpse geschreven pers een bende politieke gatlikkers geworden?
Wat mij echter het meeste stoort, en ik wil hier niet de arme ik uit hangen, is dat ik nog maar een keer gestraft wordt omdat er een zieke geest aan mijn dochter heeft zitten prutsen. Ik kus mijn beide handen dat onze dochter in orde is en dat ze er hoogst waarschijnlijk niks aan zal overhouden maar de gevolgen voor ons, de ouders, zijn zo verregaand dat ik er kotsmisselijk en woedend van wordt. Het is niet te schatten welke schade dat die lafaard heeft aangericht bij mij en bij mijn vrouw.
Mijn laatste sollicitatie was negatief, niet omdat ik niet bekwaam werd bevonden, integendeel zelfs, maar omdat ik al zo lang thuis zit en nu de afwijzing van de krant, allemaal door één feit. Ik wil en zal de draad van mijn leven terug opnemen, hoe dan ook. Maar het zal zeker niet van een leien dakje gaan, dat kan ik jullie garanderen.
Tot zover het tussendoortje, het moest er gewoon uit!
vrijdag 5 februari 2010
Deel 7 The day after
Net voor dat mijn vrouw die bewuste avond naar het ziekenhuis vertrok is de directrice van onze dochter haar school langs geweest. Zij was uiteraard met verstomming geslagen, temeer omdat de aangeduide persoon iemand was met een uitstekende staat van dienst en idem reputatie. Maar niettegenstaande dit vond zij ook dat ons Luka moest onderzocht worden. Later op die avond is de politie met mijn vrouw meegekomen naar ons appartement om ook mijn versie van het verhaal te noteren.
De volgende ochtend kreeg ik telefoon van de directrice met de vraag of ze mocht langskomen en of dat ze de verdachte mocht meebrengen ! Dat laatste werd vanzelfsprekend door ons geweigerd mede op aanraden van een medewerkster van Child Focus. Ze kwam dus alleen. Ik was niet bij machte om 1 woord op een deftige manier uit mijn mond te krijgen en besloot om dat ook niet tot in den treure te proberen, maar luisteren kon ik nog heel goed en wat ik toen hoorde en zag tart nu nog steeds mijn verbeelding. Ze toverde een foto tevoorschijn waarop de leerlingen van het zesde studiejaar stonden, wees er één aan en vroeg aan Luka: kan het niet zijn dat deze jongen het gedaan heeft want die lijkt wel een beetje op meester X? Dat iemand in haar positie een zekere loyaliteit moet hebben tegenover haar personeel kan ik alleen maar beamen maar dat ze “out of the blue” het feit in een leerling zijn schoenen wou schuiven vind ik er echt wel over! Onze dochter keek even naar de foto en zei direct: neen het is die meneer die het gedaan heeft, wijzend naar de schoolkalender aan de muur. De directrice probeerde nog wat aan te dringen tot wij vroegen om ermee te stoppen.
Aangezien er een gerechtelijk onderzoek was gestart wist het schoolhoofd dat er een lastige tijd aanbrak maar ze besefte wel dat het niet zomaar als een bagatel kon worden afgedaan. Wat er ondertussen met de betrokken leraar ging gebeuren kon ze ons niet zeggen. Om die reden en omdat we onze schat goed in het oog wilden houden hebben we haar niet naar school laten gaan voor een tijdje.
Later op die dag is Chantal, onze case manager bij Child Focus bij ons langs geweest. Wij wisten niet dat deze vereniging zich ook bezighield met seksuele delicten bij kinderen maar blijkbaar wel, en hoe! Ik kan noch van Chantal noch van Child Focus één slecht woord zeggen. Enorm professioneel hoe die te werk gaan, heel goed op de hoogte van de wetgeving en de coördinaten van alle instanties en verenigingen waar we terechtkonden voor hulp en vragen. Chantal had een goed luisterend oor en nam alle tijd om naar ons te luisteren en zo een goed beeld te krijgen van de situatie. Ze raadde ons aan om zeker een advocaat onder de arm te nemen en ons burgerlijke partij te stellen in het onderzoek. Op die manier zouden we inzage krijgen in het dossier en konden we eventueel bijkomende onderzoeken eisen. Als burgerlijke partij participeer je eigenlijk met het OM tegen de vermoedelijke dader(s). Als we een familiale verzekering hadden zou die de kosten van de rechtspleging dekken wat voor ons van toepassing was want mijn vrouw had al jaren dit soort verzekering bij haar makelaar. Althans, we dachten dat het zo was ! De makelaar, die nota bene al mijn vrouw haar verzekeringen in zijn portefeuille heeft en ook die van heel haar familie, was vergeten om de kinderen mee in de polis op te nemen. Wij waren beide woedend en onder druk en schaamte heeft die man het dan toch voor elkaar gekregen dat de kosten gedekt gingen worden, wel pas na zes kostbare maanden. Ik weet nu nog niet wie de rekeningen betaald, de verzekeringsmaatschappij of hij zelf !
De volgende ochtend kreeg ik telefoon van de directrice met de vraag of ze mocht langskomen en of dat ze de verdachte mocht meebrengen ! Dat laatste werd vanzelfsprekend door ons geweigerd mede op aanraden van een medewerkster van Child Focus. Ze kwam dus alleen. Ik was niet bij machte om 1 woord op een deftige manier uit mijn mond te krijgen en besloot om dat ook niet tot in den treure te proberen, maar luisteren kon ik nog heel goed en wat ik toen hoorde en zag tart nu nog steeds mijn verbeelding. Ze toverde een foto tevoorschijn waarop de leerlingen van het zesde studiejaar stonden, wees er één aan en vroeg aan Luka: kan het niet zijn dat deze jongen het gedaan heeft want die lijkt wel een beetje op meester X? Dat iemand in haar positie een zekere loyaliteit moet hebben tegenover haar personeel kan ik alleen maar beamen maar dat ze “out of the blue” het feit in een leerling zijn schoenen wou schuiven vind ik er echt wel over! Onze dochter keek even naar de foto en zei direct: neen het is die meneer die het gedaan heeft, wijzend naar de schoolkalender aan de muur. De directrice probeerde nog wat aan te dringen tot wij vroegen om ermee te stoppen.
Aangezien er een gerechtelijk onderzoek was gestart wist het schoolhoofd dat er een lastige tijd aanbrak maar ze besefte wel dat het niet zomaar als een bagatel kon worden afgedaan. Wat er ondertussen met de betrokken leraar ging gebeuren kon ze ons niet zeggen. Om die reden en omdat we onze schat goed in het oog wilden houden hebben we haar niet naar school laten gaan voor een tijdje.
Later op die dag is Chantal, onze case manager bij Child Focus bij ons langs geweest. Wij wisten niet dat deze vereniging zich ook bezighield met seksuele delicten bij kinderen maar blijkbaar wel, en hoe! Ik kan noch van Chantal noch van Child Focus één slecht woord zeggen. Enorm professioneel hoe die te werk gaan, heel goed op de hoogte van de wetgeving en de coördinaten van alle instanties en verenigingen waar we terechtkonden voor hulp en vragen. Chantal had een goed luisterend oor en nam alle tijd om naar ons te luisteren en zo een goed beeld te krijgen van de situatie. Ze raadde ons aan om zeker een advocaat onder de arm te nemen en ons burgerlijke partij te stellen in het onderzoek. Op die manier zouden we inzage krijgen in het dossier en konden we eventueel bijkomende onderzoeken eisen. Als burgerlijke partij participeer je eigenlijk met het OM tegen de vermoedelijke dader(s). Als we een familiale verzekering hadden zou die de kosten van de rechtspleging dekken wat voor ons van toepassing was want mijn vrouw had al jaren dit soort verzekering bij haar makelaar. Althans, we dachten dat het zo was ! De makelaar, die nota bene al mijn vrouw haar verzekeringen in zijn portefeuille heeft en ook die van heel haar familie, was vergeten om de kinderen mee in de polis op te nemen. Wij waren beide woedend en onder druk en schaamte heeft die man het dan toch voor elkaar gekregen dat de kosten gedekt gingen worden, wel pas na zes kostbare maanden. Ik weet nu nog niet wie de rekeningen betaald, de verzekeringsmaatschappij of hij zelf !
woensdag 3 februari 2010
PTSS deel 2
Je kent dat wel, je bent iets aan het doen, je loopt naar de keuken om iets te halen en daar aangekomen kan je je absoluut niet meer herinneren wat je daar kwam doen. De vrouwelijke lezers zullen nu wel denken, kerel waar maak je je druk in, je bent een man en die kan gewoonweg geen twee dingen tegelijk! Maar probeer je eens in te beelden dat je dit de godganse dag hebt, dag, na dag, na dag …… maanden aan één stuk.
Ik ben blij dat ik toen en tot op de dag van heden zorg ben kunnen blijven dragen. Daarmee bedoel ik: de essentiële zorg voor mezelf en voor de kinderen. Opstaan, fatsoenlijk eten, persoonlijke hygiëne, de was en de plas, dat soort zaken. Dingen die iemand niet meer doet als hij/zij in een depressie aan het wegzakken zijn. Het is bij mij ooit anders geweest en heb mezelf kunnen behoeden voor deze verschrikkelijke ziekte.
Maar bij de zorg voor de kinderen en mezelf hield het wel op. Door de concentratieproblemen kon ik niet meer dan dat, het koste al mijn energie om dat gedaan te krijgen. De simpelste zaken kreeg ik niet gedaan binnen een aanvaardbare tijd, mijn gedachten dwaalden altijd af naar het volgende dat ik moest doen of naar “het feit”. Een krantenartikel lezen, een film kijken of zelfs een gesprek lukten niet in één keer, altijd namen mijn gedachten een loopje naar iets anders. Dat dit ook verregaande gevolgen heeft zal ik jullie niet moeten uitleggen, er zijn nu eenmaal dingen die moeten gebeuren en die niet kunnen wachten tot ik beter ben. Alles werd op de lange baan geschoven en ik was absoluut niet bij machte om er iets aan te veranderen. Dit is blijven duren in zijn ergste vorm tot einde december, sindsdien is er een langzame vooruitgang die soms nog gestopt wordt als er iets gebeurd waardoor die verdomde PTSS weer de kop opsteekt.
Van maart 2009 tot en met december van dat zelfde jaar had ik totaal geen vat op het begrip tijd en had tijd ook geen vat op mij, buiten dat ik grijs ben geworden ;-) De dagen schakelden zich gewoon aan elkaar net als uren en minuten dat doen. Soms was ik met iets banaals bezig en kwam ik een uur later tot het besef dat ik nog niks had gedaan buiten wegdromen in het niets. Time management is nooit mijn sterkste kant geweest maar door het volgen van enkele cursussen kon ik in het verleden mijn tijdsbesteding toch beter onder controle houden, nu niet meer. Zelfs het opmaken van to do lijstjes en don’t forget lijstjes hielpen niet, ik vergat gewoonweg ernaar te kijken of wist niet meer waar ik ze gelaten had!
Op de duur zijn er dingen die hoogdringend zijn, voor mij waren het torenhoge drempels waar ik niet over kon. Al wat moeilijk was riep de spasmen en het stotteren op, en daar was ik bang voor, nu nog! Ik had weinig of geen controle over wat er rond mij gebeurde en zeker niet over mijn lichaam.
Ik heb dit en het vorige artikel nu geschreven omdat jullie zouden kunnen begrijpen hoe ik in de maanden na “het feit” heb moeten worstelen om de juiste beslissingen te kunnen nemen naar de rechtszaak, onze verbouwingen, de kinderen, naar ons!
Ik ben blij dat ik toen en tot op de dag van heden zorg ben kunnen blijven dragen. Daarmee bedoel ik: de essentiële zorg voor mezelf en voor de kinderen. Opstaan, fatsoenlijk eten, persoonlijke hygiëne, de was en de plas, dat soort zaken. Dingen die iemand niet meer doet als hij/zij in een depressie aan het wegzakken zijn. Het is bij mij ooit anders geweest en heb mezelf kunnen behoeden voor deze verschrikkelijke ziekte.
Maar bij de zorg voor de kinderen en mezelf hield het wel op. Door de concentratieproblemen kon ik niet meer dan dat, het koste al mijn energie om dat gedaan te krijgen. De simpelste zaken kreeg ik niet gedaan binnen een aanvaardbare tijd, mijn gedachten dwaalden altijd af naar het volgende dat ik moest doen of naar “het feit”. Een krantenartikel lezen, een film kijken of zelfs een gesprek lukten niet in één keer, altijd namen mijn gedachten een loopje naar iets anders. Dat dit ook verregaande gevolgen heeft zal ik jullie niet moeten uitleggen, er zijn nu eenmaal dingen die moeten gebeuren en die niet kunnen wachten tot ik beter ben. Alles werd op de lange baan geschoven en ik was absoluut niet bij machte om er iets aan te veranderen. Dit is blijven duren in zijn ergste vorm tot einde december, sindsdien is er een langzame vooruitgang die soms nog gestopt wordt als er iets gebeurd waardoor die verdomde PTSS weer de kop opsteekt.
Van maart 2009 tot en met december van dat zelfde jaar had ik totaal geen vat op het begrip tijd en had tijd ook geen vat op mij, buiten dat ik grijs ben geworden ;-) De dagen schakelden zich gewoon aan elkaar net als uren en minuten dat doen. Soms was ik met iets banaals bezig en kwam ik een uur later tot het besef dat ik nog niks had gedaan buiten wegdromen in het niets. Time management is nooit mijn sterkste kant geweest maar door het volgen van enkele cursussen kon ik in het verleden mijn tijdsbesteding toch beter onder controle houden, nu niet meer. Zelfs het opmaken van to do lijstjes en don’t forget lijstjes hielpen niet, ik vergat gewoonweg ernaar te kijken of wist niet meer waar ik ze gelaten had!
Op de duur zijn er dingen die hoogdringend zijn, voor mij waren het torenhoge drempels waar ik niet over kon. Al wat moeilijk was riep de spasmen en het stotteren op, en daar was ik bang voor, nu nog! Ik had weinig of geen controle over wat er rond mij gebeurde en zeker niet over mijn lichaam.
Ik heb dit en het vorige artikel nu geschreven omdat jullie zouden kunnen begrijpen hoe ik in de maanden na “het feit” heb moeten worstelen om de juiste beslissingen te kunnen nemen naar de rechtszaak, onze verbouwingen, de kinderen, naar ons!
maandag 1 februari 2010
PTSS deel 1
Vandaag voor de eerste keer in lange tijd een dagje helemaal alleen thuis geweest.
Ik heb sinds vorige week terug een platenspeler, voor velen misschien uit de tijd maar voor mij heeft dat nog iets. Ik heb er dan ook van geprofiteerd om het 5 delige album Bruce Springsteen Live 1975-1985 volledig en loeihard door de luidsprekers te jagen.
Maar het mocht niet baten, vanmorgen slecht nieuws gehad van het gerecht ivm het gerechtelijk onderzoek en ik zit hier weer net als die bewuste avond en de maanden erna, spasmen, stotteren en concentratiestoornissen. Het Post Traumatisch Stress Syndroom, PTSS.
De symptomen hiervan zijn voor iedereen verschillend hoewel er toch raakpunten zijn.
Ik zal er hier drie beschrijven waar ik het meeste mee geconfronteerd werd.
Alhoewel ik alle symptomen ergerlijk vond was op dat moment het niet kunnen praten voor mij het meest angstaanjagende. Ik ben altijd al een vlotte prater geweest en plots krijg je geen enkel woord nog op een normale manier uit je mond. Al wat ik wou zeggen ging vooraf door een haast dierlijk geluid, als je ooit eens een psychiatrische instelling hebt bezocht zal je wel weten wat ik bedoel. Ik praatte als een zwaar mentaal gehandicapte of iemand met het syndroom van Down. En dat dan net op het moment dat je eigenlijk behoefte hebt om te praten en dat er ook van je verwacht wordt dat je praat. De dagen na de feiten moet je gewoonweg veel praten, er zijn de verhoren, Child Focus komt langs, de schooldirectie, de juffen van onze dochter, de verschillende instanties zoals slachtofferhulp hangen aan de telefoon en de familie en de vrienden die ook allemaal antwoorden van je verwachten die je hen niet kan geven omdat je niet kan praten of omdat je ze gewoonweg niet weet. En mijn vrouw !!!
De spasmen (ongecontroleerde spiertrekkingen) kon ik meestal voor een groot gedeelte onder controle houden zodat de buitenwereld hier niet al teveel van merkte. Als ik dan niet moest praten leek het of ik gewoon erg nerveus was. Maar dit ging maar voor beperkte tijd, op een bepaald moment moest ik mijn spieren loslaten en ze hun gang laten gaan. Geloof me, dit was niet om aan te zien! Ik weet tot op heden niet wat de mensen uit mijn naaste omgeving toen van mij dachten maar ik kan mij voorstellen dat het geen mooi zicht was. Elke dag was een veldslag tegen de staatsgreep van mijn lichaam en ik was dan ook elke avond kompleet uitgeput. Maar ondanks die uitputting lukte het me bijna nooit om de slaap te vatten. Ik kroop in bed, sloot mijn ogen en dan gebeurde er iets dat ik nog nooit had meegemaakt: ik begon te dromen voordat ik sliep met als gevolg dat het niet mogelijk was om in slaap te vallen, telkens weer. Gelukkig bestaat er zoiets als een inslaper, een pilleke dat je neemt en binnen de twintig minuten slaap je voor minstens 4 uren en je hebt er de volgende dag geen last van.
Dat probleem met dat dromen heb ik nu nog steeds al is het niet meer elke dag.
De symptomen van de twee problemen die ik hier al heb beschreven kon ik voor een paar uren verminderen door een spierontspanner te nemen, iets dat ik dan ook regelmatig deed.
Het heeft twee maanden geduurd voordat er beterschap kwam, en verdwenen zijn ze blijkbaar niet.
Het heeft me vandaag 3 uren gekost om dit te schrijven en zo kom ik bij probleem nummer drie: concentratiestoornissen. Daar schrijf ik over in het volgende artikel.
Ik heb sinds vorige week terug een platenspeler, voor velen misschien uit de tijd maar voor mij heeft dat nog iets. Ik heb er dan ook van geprofiteerd om het 5 delige album Bruce Springsteen Live 1975-1985 volledig en loeihard door de luidsprekers te jagen.
Maar het mocht niet baten, vanmorgen slecht nieuws gehad van het gerecht ivm het gerechtelijk onderzoek en ik zit hier weer net als die bewuste avond en de maanden erna, spasmen, stotteren en concentratiestoornissen. Het Post Traumatisch Stress Syndroom, PTSS.
De symptomen hiervan zijn voor iedereen verschillend hoewel er toch raakpunten zijn.
Ik zal er hier drie beschrijven waar ik het meeste mee geconfronteerd werd.
Alhoewel ik alle symptomen ergerlijk vond was op dat moment het niet kunnen praten voor mij het meest angstaanjagende. Ik ben altijd al een vlotte prater geweest en plots krijg je geen enkel woord nog op een normale manier uit je mond. Al wat ik wou zeggen ging vooraf door een haast dierlijk geluid, als je ooit eens een psychiatrische instelling hebt bezocht zal je wel weten wat ik bedoel. Ik praatte als een zwaar mentaal gehandicapte of iemand met het syndroom van Down. En dat dan net op het moment dat je eigenlijk behoefte hebt om te praten en dat er ook van je verwacht wordt dat je praat. De dagen na de feiten moet je gewoonweg veel praten, er zijn de verhoren, Child Focus komt langs, de schooldirectie, de juffen van onze dochter, de verschillende instanties zoals slachtofferhulp hangen aan de telefoon en de familie en de vrienden die ook allemaal antwoorden van je verwachten die je hen niet kan geven omdat je niet kan praten of omdat je ze gewoonweg niet weet. En mijn vrouw !!!
De spasmen (ongecontroleerde spiertrekkingen) kon ik meestal voor een groot gedeelte onder controle houden zodat de buitenwereld hier niet al teveel van merkte. Als ik dan niet moest praten leek het of ik gewoon erg nerveus was. Maar dit ging maar voor beperkte tijd, op een bepaald moment moest ik mijn spieren loslaten en ze hun gang laten gaan. Geloof me, dit was niet om aan te zien! Ik weet tot op heden niet wat de mensen uit mijn naaste omgeving toen van mij dachten maar ik kan mij voorstellen dat het geen mooi zicht was. Elke dag was een veldslag tegen de staatsgreep van mijn lichaam en ik was dan ook elke avond kompleet uitgeput. Maar ondanks die uitputting lukte het me bijna nooit om de slaap te vatten. Ik kroop in bed, sloot mijn ogen en dan gebeurde er iets dat ik nog nooit had meegemaakt: ik begon te dromen voordat ik sliep met als gevolg dat het niet mogelijk was om in slaap te vallen, telkens weer. Gelukkig bestaat er zoiets als een inslaper, een pilleke dat je neemt en binnen de twintig minuten slaap je voor minstens 4 uren en je hebt er de volgende dag geen last van.
Dat probleem met dat dromen heb ik nu nog steeds al is het niet meer elke dag.
De symptomen van de twee problemen die ik hier al heb beschreven kon ik voor een paar uren verminderen door een spierontspanner te nemen, iets dat ik dan ook regelmatig deed.
Het heeft twee maanden geduurd voordat er beterschap kwam, en verdwenen zijn ze blijkbaar niet.
Het heeft me vandaag 3 uren gekost om dit te schrijven en zo kom ik bij probleem nummer drie: concentratiestoornissen. Daar schrijf ik over in het volgende artikel.
zondag 31 januari 2010
De inschakeling van het gerecht.
Toen ik die bewuste avond thuis aankwam had mijn vrouw al aan Luka gevraagd wie het gedaan had. Onze dochter liep naar de schoolkalender en wees zonder twijfelen iemand aan.
Ik wist echt niet wat ik in zo een situatie moest doen en belde naar mijn trouwe vriend Sebastiaan, hij is zeer bedreven in opzoekingen op het internet. Binnen de vijf minuten belde hij terug en zei dat we best Child Focus konden contacteren wat ik ook prompt deed.
De medewerkster die ik aan de lijn kreeg was heel duidelijk: ga onmiddellijk naar een gespecialiseerd kinderhospitaal, vertel daar wat er gebeurd is en zij zullen dan de politie verwittigen. Mijn vrouw is dan onmiddellijk met Luka in de auto gesprongen en naar het Fabiola ziekenhuis gereden. Ik bleef thuis en ondertussen had ik ook al de juf van Luka op de hoogte gebracht die op haar beurt de schooldirectrice verwittigde.
In het hospitaal aangekomen werd er onmiddellijk het nodige gedaan: de politie werd verwittigd die op hun beurt met het parket belde, een onderzoeksrechter werd aangesteld en die zette het gerechtelijk onderzoek in gang.
Allereerst moest er een gerechtsdokter komen en een gynaecoloog die een Seksuele Agressie Set, kortweg een SAS genoemd, moesten afnemen bij ons kind. Dit is een volledig gynaecologisch onderzoek, bloedstalen en stalen van onder de vingernagels. Jullie mogen niet vergeten dat ons Luka op dat moment drie jaar en twee manden oud was ! De mama mocht er gelukkig bij blijven want het kind wist absoluut niet wat er allemaal gaande was. De dokters mochten niets zeggen tegen mijn vrouw maar toen zij vroeg of er iets te zien was knikte de gynaecologe bevestigend. In het hospitaal werd er ook een verhoor afgenomen van de mama. Ondertussen had ik thuis al terug telefoon gehad van Child Focus om ons enkele zaken te vertellen die wel en niet mochten gezegd worden door ons en door de dokters, dingen die van cruciaal belang waren voor het verdere onderzoek om niet tegen procedurefouten aan te lopen. Het mag hier zeker gezegd worden dat de mensen van Child Focus ongelooflijk accuraat te werk gaan.
Ik denk dat ik als thuisblijver die avond wat kilometers al ijsberend heb afgelegd op ons appartement en begon ook de eerste symptomen te vertonen van wat later als het Post Traumatisch Stresssyndroom zou bestempeld worden. Stotteren en ongecontroleerde spiertrekkingen, ook spasmen genoemd. Een overweldigend gevoel van ongeloof en onmacht maakten zich meester van mijn geest maar ook van mijn lichaam. Ik kon niet alleen blijven en riep de hulp in van de Mossel die enkele minuten later arriveerde. Mijn dankbaarheid aan mijn vrienden voor wat ze in die periode voor mij hebben betekend is oneindig.
Ik wist echt niet wat ik in zo een situatie moest doen en belde naar mijn trouwe vriend Sebastiaan, hij is zeer bedreven in opzoekingen op het internet. Binnen de vijf minuten belde hij terug en zei dat we best Child Focus konden contacteren wat ik ook prompt deed.
De medewerkster die ik aan de lijn kreeg was heel duidelijk: ga onmiddellijk naar een gespecialiseerd kinderhospitaal, vertel daar wat er gebeurd is en zij zullen dan de politie verwittigen. Mijn vrouw is dan onmiddellijk met Luka in de auto gesprongen en naar het Fabiola ziekenhuis gereden. Ik bleef thuis en ondertussen had ik ook al de juf van Luka op de hoogte gebracht die op haar beurt de schooldirectrice verwittigde.
In het hospitaal aangekomen werd er onmiddellijk het nodige gedaan: de politie werd verwittigd die op hun beurt met het parket belde, een onderzoeksrechter werd aangesteld en die zette het gerechtelijk onderzoek in gang.
Allereerst moest er een gerechtsdokter komen en een gynaecoloog die een Seksuele Agressie Set, kortweg een SAS genoemd, moesten afnemen bij ons kind. Dit is een volledig gynaecologisch onderzoek, bloedstalen en stalen van onder de vingernagels. Jullie mogen niet vergeten dat ons Luka op dat moment drie jaar en twee manden oud was ! De mama mocht er gelukkig bij blijven want het kind wist absoluut niet wat er allemaal gaande was. De dokters mochten niets zeggen tegen mijn vrouw maar toen zij vroeg of er iets te zien was knikte de gynaecologe bevestigend. In het hospitaal werd er ook een verhoor afgenomen van de mama. Ondertussen had ik thuis al terug telefoon gehad van Child Focus om ons enkele zaken te vertellen die wel en niet mochten gezegd worden door ons en door de dokters, dingen die van cruciaal belang waren voor het verdere onderzoek om niet tegen procedurefouten aan te lopen. Het mag hier zeker gezegd worden dat de mensen van Child Focus ongelooflijk accuraat te werk gaan.
Ik denk dat ik als thuisblijver die avond wat kilometers al ijsberend heb afgelegd op ons appartement en begon ook de eerste symptomen te vertonen van wat later als het Post Traumatisch Stresssyndroom zou bestempeld worden. Stotteren en ongecontroleerde spiertrekkingen, ook spasmen genoemd. Een overweldigend gevoel van ongeloof en onmacht maakten zich meester van mijn geest maar ook van mijn lichaam. Ik kon niet alleen blijven en riep de hulp in van de Mossel die enkele minuten later arriveerde. Mijn dankbaarheid aan mijn vrienden voor wat ze in die periode voor mij hebben betekend is oneindig.
zaterdag 30 januari 2010
27 maart 2009
In de maanden voor de geboorte van onze zoon en net erna ging het op mijn werk me ook niet voor de wind.
Ik werkte in een klein bedrijf met ongeveer 15 werknemers maar van een hecht team was er absoluut geen sprake, integendeel. Het waren kliekjes van 2 tot 3 man die niets liever deden dan een mes in iemand anders rug te steken. De bazen waren hiervan op de hoogte maar deden daar niets aan, we moesten dat maar onder ons regelen. Mijn eigen werk gedaan krijgen op de normale werkuren was al een lastige karwei en daar bovenop kreeg ik elke dag nog wel enkele dringende reparaties in mijn nek gedraaid. Ik werkte 4/5 maar deed meer dan 40 uren per week! Ik ben altijd al iemand geweest die zijn werk ter harte neemt en kon dus in zo een situatie mijn draai echt niet vinden, ik wil mij kunnen concentreren op mijn werk en niet op de messen die naar mijn rug werden gegooid.
Dit en heel het verhaal van de zwangerschapsvergiftiging en de toestand van Ferre werden mij dan ook teveel en ik voelde dat ik begon in te storten. Op 17 maart ben ik dan naar de dokter gestapt en kreeg prompt een maand rust voor geschreven.
Een goede vriend van mij, ik zal hem hier de Mossel noemen, zat in die periode ook zonder werk en we spendeerden heel wat tijd samen. We hadden beide al lang dezelfde passie; alles wat rijdt en op afstand bestuurbaar is. We hebben toen ook allebei onze eerste mini-z racer gekocht. Een radiografisch bestuurde race auto op schaal 1:24, dus ongeveer 16 cm lang en dus uitermate geschikt om binnenshuis mee te rijden.
Dat deden we dan ook enkele keren per week op een zelf gemaakt circuit bij de Mossel in de garage. Op een avond waren we weer aan het racen toen om 19 uur mijn telefoon rinkelde. Het was mijn vrouw, normaal gezien stoort ze me niet als ik aan het racen ben dus ik nam op.
Wat ze me toen vertelde was het begin van een lijdensweg die nu nog niet is afgelopen.
Ze zei: zoetje, ons Luka is net wakker, ik heb een bad laten lopen en ze op het toilet gezet. Ze kwam van het toilet en vroeg me of ik zalf aan haar poep en haar muisje kon doen want die pikten. Toen ik vroeg hoe het kwam dat ze allebei zo pikten zei Luka: er heeft ne meneer ne vinger in mijn poep en mijn muisje gestoken.
Ik stond aan de grond genageld en toen begon het……………………..
Ik werkte in een klein bedrijf met ongeveer 15 werknemers maar van een hecht team was er absoluut geen sprake, integendeel. Het waren kliekjes van 2 tot 3 man die niets liever deden dan een mes in iemand anders rug te steken. De bazen waren hiervan op de hoogte maar deden daar niets aan, we moesten dat maar onder ons regelen. Mijn eigen werk gedaan krijgen op de normale werkuren was al een lastige karwei en daar bovenop kreeg ik elke dag nog wel enkele dringende reparaties in mijn nek gedraaid. Ik werkte 4/5 maar deed meer dan 40 uren per week! Ik ben altijd al iemand geweest die zijn werk ter harte neemt en kon dus in zo een situatie mijn draai echt niet vinden, ik wil mij kunnen concentreren op mijn werk en niet op de messen die naar mijn rug werden gegooid.
Dit en heel het verhaal van de zwangerschapsvergiftiging en de toestand van Ferre werden mij dan ook teveel en ik voelde dat ik begon in te storten. Op 17 maart ben ik dan naar de dokter gestapt en kreeg prompt een maand rust voor geschreven.
Een goede vriend van mij, ik zal hem hier de Mossel noemen, zat in die periode ook zonder werk en we spendeerden heel wat tijd samen. We hadden beide al lang dezelfde passie; alles wat rijdt en op afstand bestuurbaar is. We hebben toen ook allebei onze eerste mini-z racer gekocht. Een radiografisch bestuurde race auto op schaal 1:24, dus ongeveer 16 cm lang en dus uitermate geschikt om binnenshuis mee te rijden.
Dat deden we dan ook enkele keren per week op een zelf gemaakt circuit bij de Mossel in de garage. Op een avond waren we weer aan het racen toen om 19 uur mijn telefoon rinkelde. Het was mijn vrouw, normaal gezien stoort ze me niet als ik aan het racen ben dus ik nam op.
Wat ze me toen vertelde was het begin van een lijdensweg die nu nog niet is afgelopen.
Ze zei: zoetje, ons Luka is net wakker, ik heb een bad laten lopen en ze op het toilet gezet. Ze kwam van het toilet en vroeg me of ik zalf aan haar poep en haar muisje kon doen want die pikten. Toen ik vroeg hoe het kwam dat ze allebei zo pikten zei Luka: er heeft ne meneer ne vinger in mijn poep en mijn muisje gestoken.
Ik stond aan de grond genageld en toen begon het……………………..
donderdag 28 januari 2010
De geboorte van Ferre
Het zal nu ongeveer net 1 jaar geleden zijn.
Mijn vrouw was zeven maanden zwanger van ons tweede kindje en werd plots heel ziek.
Wij dachten dat ze gewoon een virus had overgekregen van onze dochter, als je schoolgaande kinderen hebt krijg je terug van die ziektes waar je het bestaan al lang van vergeten. Mijn gade begon ook enorm veel vocht op te stapelen. We besloten om toch even langs de huisarts te gaan voor alle zekerheid. Gelukkig is deze laatste een bij de pinken dame, haar man is gynaecoloog, en nam ze toch een bloedstaal af en liet dit met hoogdringendheid onderzoeken. De uitslag was er de dag erna en haar advies was duidelijk: ga maandag zeker langs uw gynaecologe en neem zeker wat ochtendurine mee.
We maakten ons niet echt zorgen dat weekend en gingen naar de afspraak met een vrij gerust gemoed. Daar aangekomen gaven we het staal af en mama werd aan de monitor gelegd voor 20 minuten zei de assistente ons. Na amper 5 minuten kwam onze dokteres binnengestormd, koppelde alles af en zei ons onmiddellijk naar het hospitaal te vertrekken, we mochten zelfs niet meer over huis om wat spullen te gaan halen! Terwijl wij onderweg waren werd het ziekenhuis al op de hoogte gebracht van onze komst.
Daar aangekomen werden we direct naar de intensieve afdeling voor zwangeren gebracht en werd mijn vrouw aan allerhande toestellen gekoppeld. De diagnose was duidelijk: zwangerschapsvergiftiging. Niet schadelijk voor het ongeboren kind maar wel voor de moeder!
Je kan je niet voorstellen wat er op dat moment allemaal door mijn hoofd ging. De kans bestaat gewoon dat je je vrouw gaat verliezen, de mama van mijn dochter, mijn steun, mijn liefde.
De dokters deden alles wat ze konden om voor een goede afloop te zorgen. Mijn schatje werd goed verzorgd. Ze kreeg ook spuiten om de longrijping van het ongeboren kind te bevorderen want langer dan drie dagen mocht het niet in mama’s schoot blijven zitten.
Op 4 februari 2009 moest het gebeuren en werd Ferre via een keizersnede geboren.
42 cm lang en 1750 gram licht, klein maar fijn. De apgerscore was ook goed maar onze zoon moest uiteraard direct naar de neonatologie afdeling verhuizen.
Daar heeft hij uiteindelijk nog 6 weken verbleven, in een glazen kast, vol met draadjes en tubes en piepende monitors.
Mama mocht na enkele dagen naar huis en dan begint het over en weer gerij. Zowel zij als ik wilden elke dag toch enige tijd bij onze zoon zijn maar ondertussen was ik weer aan het werk en onze dochter was er ook nog. Deze laatste had zo naar de geboorte van haar broertje uitgekeken en toen hij er dan was mocht ze er die 6 weken niet bij, ze kon hem van ver zien door een venster.
Toen Ferre een week thuis was deed hij in de auto een apneu, stopte met ademen. Wij direct naar het ziekenhuis en hij heeft daar toen een nacht ter observatie gebleven. De dag erna zijn we naar Leuven moeten bollen om een wiegedoodmonitor te gaan halen.
Misschien heeft dat toestel wel zijn leven gered. Na 1 week is dat ding wel ne keer of acht in alarm gegaan dwz geen ademhaling en geen hartslag ! Ik zat ernaast en heb hem al die keren door elkaar geschud opdat hij terug zou ademen. We hebben dan ook zijn koffertje gemaakt en hem weerom naar het ziekenhuis gebracht. Het ukje had een virus opgescharreld, het welke kon met niet vinden maar er zijn er ook zoveel, die russen zijn niet met 4 ! Hij heeft toen zelfs enkele dagen op de intensieve gelegen. Ik heb toen meermaals gedacht dat ik hem moest afgeven! En ik wist van mezelf niet dat ik zo hard kon huilen.
Na een week was hij terug in orde en mocht hij naar huis.
Op dat moment waren wij allen enorm gelukkig en dachten dat het vanaf nu allemaal alleen maar beter kon gaan met ons gezinnetje, maar… niets bleek minder waar…….
Mijn vrouw was zeven maanden zwanger van ons tweede kindje en werd plots heel ziek.
Wij dachten dat ze gewoon een virus had overgekregen van onze dochter, als je schoolgaande kinderen hebt krijg je terug van die ziektes waar je het bestaan al lang van vergeten. Mijn gade begon ook enorm veel vocht op te stapelen. We besloten om toch even langs de huisarts te gaan voor alle zekerheid. Gelukkig is deze laatste een bij de pinken dame, haar man is gynaecoloog, en nam ze toch een bloedstaal af en liet dit met hoogdringendheid onderzoeken. De uitslag was er de dag erna en haar advies was duidelijk: ga maandag zeker langs uw gynaecologe en neem zeker wat ochtendurine mee.
We maakten ons niet echt zorgen dat weekend en gingen naar de afspraak met een vrij gerust gemoed. Daar aangekomen gaven we het staal af en mama werd aan de monitor gelegd voor 20 minuten zei de assistente ons. Na amper 5 minuten kwam onze dokteres binnengestormd, koppelde alles af en zei ons onmiddellijk naar het hospitaal te vertrekken, we mochten zelfs niet meer over huis om wat spullen te gaan halen! Terwijl wij onderweg waren werd het ziekenhuis al op de hoogte gebracht van onze komst.
Daar aangekomen werden we direct naar de intensieve afdeling voor zwangeren gebracht en werd mijn vrouw aan allerhande toestellen gekoppeld. De diagnose was duidelijk: zwangerschapsvergiftiging. Niet schadelijk voor het ongeboren kind maar wel voor de moeder!
Je kan je niet voorstellen wat er op dat moment allemaal door mijn hoofd ging. De kans bestaat gewoon dat je je vrouw gaat verliezen, de mama van mijn dochter, mijn steun, mijn liefde.
De dokters deden alles wat ze konden om voor een goede afloop te zorgen. Mijn schatje werd goed verzorgd. Ze kreeg ook spuiten om de longrijping van het ongeboren kind te bevorderen want langer dan drie dagen mocht het niet in mama’s schoot blijven zitten.
Op 4 februari 2009 moest het gebeuren en werd Ferre via een keizersnede geboren.
42 cm lang en 1750 gram licht, klein maar fijn. De apgerscore was ook goed maar onze zoon moest uiteraard direct naar de neonatologie afdeling verhuizen.
Daar heeft hij uiteindelijk nog 6 weken verbleven, in een glazen kast, vol met draadjes en tubes en piepende monitors.
Mama mocht na enkele dagen naar huis en dan begint het over en weer gerij. Zowel zij als ik wilden elke dag toch enige tijd bij onze zoon zijn maar ondertussen was ik weer aan het werk en onze dochter was er ook nog. Deze laatste had zo naar de geboorte van haar broertje uitgekeken en toen hij er dan was mocht ze er die 6 weken niet bij, ze kon hem van ver zien door een venster.
Toen Ferre een week thuis was deed hij in de auto een apneu, stopte met ademen. Wij direct naar het ziekenhuis en hij heeft daar toen een nacht ter observatie gebleven. De dag erna zijn we naar Leuven moeten bollen om een wiegedoodmonitor te gaan halen.
Misschien heeft dat toestel wel zijn leven gered. Na 1 week is dat ding wel ne keer of acht in alarm gegaan dwz geen ademhaling en geen hartslag ! Ik zat ernaast en heb hem al die keren door elkaar geschud opdat hij terug zou ademen. We hebben dan ook zijn koffertje gemaakt en hem weerom naar het ziekenhuis gebracht. Het ukje had een virus opgescharreld, het welke kon met niet vinden maar er zijn er ook zoveel, die russen zijn niet met 4 ! Hij heeft toen zelfs enkele dagen op de intensieve gelegen. Ik heb toen meermaals gedacht dat ik hem moest afgeven! En ik wist van mezelf niet dat ik zo hard kon huilen.
Na een week was hij terug in orde en mocht hij naar huis.
Op dat moment waren wij allen enorm gelukkig en dachten dat het vanaf nu allemaal alleen maar beter kon gaan met ons gezinnetje, maar… niets bleek minder waar…….
dinsdag 26 januari 2010
Het begin
Aan allen, welkom op mijn blog.
Het heeft lang geduurd voor ik de moed en de kracht vond om hiermee te starten.
De bedoeling van dit webstekje is om al wat ik het afgelopen jaar hebt beleefd en meegemaakt onder woorden te brengen.
Het zal niet enkel gaan over de misérie en de pijn, maar ook over emoties, onbegrip, vreugde en blijde momenten.
2009 was een jaar dat ik nooit zal kunnen vergeten, al zou ik dat doodgraag willen.
Het was het jaar van mijn vrouw haar zwangerschapsvergiftiging( het is wettelijk mijn vriendin maar in mijn hart is ze mijn vrouw), de vroeggeboorte van onze zoon, de verkrachting van onze dochter, de intrek in ons huis, over omgaan met dingen en verwerking.
Het zal ook gaan over mijn hobby’s, mijn familie en vrienden, over tijd en ouder worden.
Verwacht niet dat alles hier in één keer neergeschreven gaat zijn, dus kom regelmatig eens terug.
Ik zal trachten alles zo chronologisch mogelijk te brengen, of dit gaat lukken weet ik niet.
Soms zal het misschien voor mij niet mogelijk zijn om over iets bepaald iets te schrijven maar uitstel zal geen afstel betekenen.
De vraag die ik me stelde toen het idee voor een blog bij me opkwam was: zouden mensen er iets aan hebben als ik dit allemaal publiceer op het net? Eerlijk gezegd weet ik het niet en nog eerlijker: het kan me niet schelen! Al leest niemand het, ik ben het kwijt. Ik kan alles van me afschrijven en zo mijn leven terug oppakken en verder gaan, ik sta al te lang stil.
Het heeft lang geduurd voor ik de moed en de kracht vond om hiermee te starten.
De bedoeling van dit webstekje is om al wat ik het afgelopen jaar hebt beleefd en meegemaakt onder woorden te brengen.
Het zal niet enkel gaan over de misérie en de pijn, maar ook over emoties, onbegrip, vreugde en blijde momenten.
2009 was een jaar dat ik nooit zal kunnen vergeten, al zou ik dat doodgraag willen.
Het was het jaar van mijn vrouw haar zwangerschapsvergiftiging( het is wettelijk mijn vriendin maar in mijn hart is ze mijn vrouw), de vroeggeboorte van onze zoon, de verkrachting van onze dochter, de intrek in ons huis, over omgaan met dingen en verwerking.
Het zal ook gaan over mijn hobby’s, mijn familie en vrienden, over tijd en ouder worden.
Verwacht niet dat alles hier in één keer neergeschreven gaat zijn, dus kom regelmatig eens terug.
Ik zal trachten alles zo chronologisch mogelijk te brengen, of dit gaat lukken weet ik niet.
Soms zal het misschien voor mij niet mogelijk zijn om over iets bepaald iets te schrijven maar uitstel zal geen afstel betekenen.
De vraag die ik me stelde toen het idee voor een blog bij me opkwam was: zouden mensen er iets aan hebben als ik dit allemaal publiceer op het net? Eerlijk gezegd weet ik het niet en nog eerlijker: het kan me niet schelen! Al leest niemand het, ik ben het kwijt. Ik kan alles van me afschrijven en zo mijn leven terug oppakken en verder gaan, ik sta al te lang stil.
Abonneren op:
Posts (Atom)