PTSS deel 1

Vandaag voor de eerste keer in lange tijd een dagje helemaal alleen thuis geweest.
Ik heb sinds vorige week terug een platenspeler, voor velen misschien uit de tijd maar voor mij heeft dat nog iets. Ik heb er dan ook van geprofiteerd om het 5 delige album Bruce Springsteen Live 1975-1985 volledig en loeihard door de luidsprekers te jagen.
Maar het mocht niet baten, vanmorgen slecht nieuws gehad van het gerecht ivm het gerechtelijk onderzoek en ik zit hier weer net als die bewuste avond en de maanden erna, spasmen, stotteren en concentratiestoornissen. Het Post Traumatisch Stress Syndroom, PTSS.
De symptomen hiervan zijn voor iedereen verschillend hoewel er toch raakpunten zijn.
Ik zal er hier drie beschrijven waar ik het meeste mee geconfronteerd werd.

Alhoewel ik alle symptomen ergerlijk vond was op dat moment het niet kunnen praten voor mij het meest angstaanjagende. Ik ben altijd al een vlotte prater geweest en plots krijg je geen enkel woord nog op een normale manier uit je mond. Al wat ik wou zeggen ging vooraf door een haast dierlijk geluid, als je ooit eens een psychiatrische instelling hebt bezocht zal je wel weten wat ik bedoel. Ik praatte als een zwaar mentaal gehandicapte of iemand met het syndroom van Down. En dat dan net op het moment dat je eigenlijk behoefte hebt om te praten en dat er ook van je verwacht wordt dat je praat. De dagen na de feiten moet je gewoonweg veel praten, er zijn de verhoren, Child Focus komt langs, de schooldirectie, de juffen van onze dochter, de verschillende instanties zoals slachtofferhulp hangen aan de telefoon en de familie en de vrienden die ook allemaal antwoorden van je verwachten die je hen niet kan geven omdat je niet kan praten of omdat je ze gewoonweg niet weet. En mijn vrouw !!!

De spasmen (ongecontroleerde spiertrekkingen) kon ik meestal voor een groot gedeelte onder controle houden zodat de buitenwereld hier niet al teveel van merkte. Als ik dan niet moest praten leek het of ik gewoon erg nerveus was. Maar dit ging maar voor beperkte tijd, op een bepaald moment moest ik mijn spieren loslaten en ze hun gang laten gaan. Geloof me, dit was niet om aan te zien! Ik weet tot op heden niet wat de mensen uit mijn naaste omgeving toen van mij dachten maar ik kan mij voorstellen dat het geen mooi zicht was. Elke dag was een veldslag tegen de staatsgreep van mijn lichaam en ik was dan ook elke avond kompleet uitgeput. Maar ondanks die uitputting lukte het me bijna nooit om de slaap te vatten. Ik kroop in bed, sloot mijn ogen en dan gebeurde er iets dat ik nog nooit had meegemaakt: ik begon te dromen voordat ik sliep met als gevolg dat het niet mogelijk was om in slaap te vallen, telkens weer. Gelukkig bestaat er zoiets als een inslaper, een pilleke dat je neemt en binnen de twintig minuten slaap je voor minstens 4 uren en je hebt er de volgende dag geen last van.
Dat probleem met dat dromen heb ik nu nog steeds al is het niet meer elke dag.

De symptomen van de twee problemen die ik hier al heb beschreven kon ik voor een paar uren verminderen door een spierontspanner te nemen, iets dat ik dan ook regelmatig deed.
Het heeft twee maanden geduurd voordat er beterschap kwam, en verdwenen zijn ze blijkbaar niet.

Het heeft me vandaag 3 uren gekost om dit te schrijven en zo kom ik bij probleem nummer drie: concentratiestoornissen. Daar schrijf ik over in het volgende artikel.