PTSS deel 2

Je kent dat wel, je bent iets aan het doen, je loopt naar de keuken om iets te halen en daar aangekomen kan je je absoluut niet meer herinneren wat je daar kwam doen. De vrouwelijke lezers zullen nu wel denken, kerel waar maak je je druk in, je bent een man en die kan gewoonweg geen twee dingen tegelijk! Maar probeer je eens in te beelden dat je dit de godganse dag hebt, dag, na dag, na dag …… maanden aan één stuk.

Ik ben blij dat ik toen en tot op de dag van heden zorg ben kunnen blijven dragen. Daarmee bedoel ik: de essentiële zorg voor mezelf en voor de kinderen. Opstaan, fatsoenlijk eten, persoonlijke hygiëne, de was en de plas, dat soort zaken. Dingen die iemand niet meer doet als hij/zij in een depressie aan het wegzakken zijn. Het is bij mij ooit anders geweest en heb mezelf kunnen behoeden voor deze verschrikkelijke ziekte.

Maar bij de zorg voor de kinderen en mezelf hield het wel op. Door de concentratieproblemen kon ik niet meer dan dat, het koste al mijn energie om dat gedaan te krijgen. De simpelste zaken kreeg ik niet gedaan binnen een aanvaardbare tijd, mijn gedachten dwaalden altijd af naar het volgende dat ik moest doen of naar “het feit”. Een krantenartikel lezen, een film kijken of zelfs een gesprek lukten niet in één keer, altijd namen mijn gedachten een loopje naar iets anders. Dat dit ook verregaande gevolgen heeft zal ik jullie niet moeten uitleggen, er zijn nu eenmaal dingen die moeten gebeuren en die niet kunnen wachten tot ik beter ben. Alles werd op de lange baan geschoven en ik was absoluut niet bij machte om er iets aan te veranderen. Dit is blijven duren in zijn ergste vorm tot einde december, sindsdien is er een langzame vooruitgang die soms nog gestopt wordt als er iets gebeurd waardoor die verdomde PTSS weer de kop opsteekt.

Van maart 2009 tot en met december van dat zelfde jaar had ik totaal geen vat op het begrip tijd en had tijd ook geen vat op mij, buiten dat ik grijs ben geworden ;-) De dagen schakelden zich gewoon aan elkaar net als uren en minuten dat doen. Soms was ik met iets banaals bezig en kwam ik een uur later tot het besef dat ik nog niks had gedaan buiten wegdromen in het niets. Time management is nooit mijn sterkste kant geweest maar door het volgen van enkele cursussen kon ik in het verleden mijn tijdsbesteding toch beter onder controle houden, nu niet meer. Zelfs het opmaken van to do lijstjes en don’t forget lijstjes hielpen niet, ik vergat gewoonweg ernaar te kijken of wist niet meer waar ik ze gelaten had!

Op de duur zijn er dingen die hoogdringend zijn, voor mij waren het torenhoge drempels waar ik niet over kon. Al wat moeilijk was riep de spasmen en het stotteren op, en daar was ik bang voor, nu nog! Ik had weinig of geen controle over wat er rond mij gebeurde en zeker niet over mijn lichaam.

Ik heb dit en het vorige artikel nu geschreven omdat jullie zouden kunnen begrijpen hoe ik in de maanden na “het feit” heb moeten worstelen om de juiste beslissingen te kunnen nemen naar de rechtszaak, onze verbouwingen, de kinderen, naar ons!