Deel 9 De Jeugdbrigade

De dame van Child Focus had het ons al verteld; er zou ook een audiovisueel verhoor komen dat zou worden afgenomen door de jeugdbrigade van Antwerpen. Blijkbaar werd alles heel ernstig genomen, de reden daarvoor was heel simpel: een kind van drie kan zulk een verhaal niet verzinnen, het bestaat niet in haar fantasie noch haar realiteit.

Dus twee dagen na het feit moesten we ons bij de jeugdbrigade van Antwerpen melden met onze dochter, in het hartje van Borgerhout. Eerlijk is eerlijk, we werden daar enorm goed ontvangen. De dienstdoende inspectrice was een vriendelijke vrouw van ergens in de dertig die ons tot in detail uitlegde hoe het verhoor in zijn werk zou gaan en wat de bedoeling ervan was. Met ons drie werden we naar de verhoorkamer gebracht, een ruimte op maat en vorm van kinderen. Ik schat ze ongeveer 6 op 8 meter met een podium, kinderlijke muurschilderingen en speelgoed, kortom een geruststellende kamer voor kinderen. De camera stond uit het zicht en achter een spiegelraam zat de inspecteur die de opnames nam en ook fungeerde als getuige.

Na een inleidend gesprek moesten mijn vrouw en ik de kamer verlaten, bij het verhoor mochten we niet aanwezig zijn. Na amper tien minuten kwam de ondervraagster al buiten met Luka, ze kreeg er niks uit. Ze vertelde dat na een korte intro op kleuterniveau de vraag over het feit gesteld was en dat onze dochter dichtklapte en dat ze ook niet verder heeft aangedrongen. Het was duidelijk dat Luka er niet over wou praten. Blijkbaar had ze het heel goed door dat het gene er met haar gebeurd was niet door de beugel kon en had heel de situatie toch een indruk achtergelaten. Meer mocht de inspectrice ons niet vertellen op dat moment. Enkele weken geleden hebben we inzage gekregen in het dossier en hebben we het ganse verslag van dat verhoor kunnen lezen. Ons Luka wou absoluut niet met een vreemde over het feit praten.

De weken na dat verhoor hebben we nog verscheidene malen contact gehad met de mensen van de jeugdbrigade. Telkens weer waren die enorm behulpzaam en vertelden ze ons wat ze mochten en konden vertellen en steeds was hun empathie groot genoeg om ons een hart onder de riem te steken. Ik heb nu nog altijd bewondering voor die mensen, ik zou die job niet kunnen doen, echt niet.