Deel 11 Is het vakantie papa?

De eerste veertien dagen waren we met zijn allen thuis, mijn vrouw was nog in zwangerschapsverlof, ik met ziekteverlof, Luka hielden we uiteraard ook van school en onze kleinste spruit was er ook natuurlijk. Jullie mogen niet vergeten dat die laatste ook nog maar net uit het ziekenhuis was ontslagen toen het gebeurde. Aangezien het een prematuurtje was en dat hij ook nog dat virus had gehad maakten dat er veel tijd naar hem ging. Maar goed ook want zo konden we onze gedachten verzetten, we moesten voor hem zorgen, met hem bezig zijn.
Onze dochter praatte niet veel over het gebeurde, enkel als ze ’s avonds in bad ging met de mama kwam er iets uit zoals: meester x mag dat niet doen hé mama, da’s stout hé mama. Het ergste was nog dit: het deed pijn hoor mama maar ik ben flink geweest, ik heb niet geweend. Die laatste woorden gaan bij mij nog altijd door merg en been, ik krijg er de rillingen van. Ze bewijzen eens te meer dat er echt iets gebeurd is en dat meester x de dader is.
Ik moest ook machteloos toezien als mijn vrouw huilde of als ik zag dat ze gehuild had elke keer als het bad en bedtijd was geweest. Ik kon haar niet helpen, haar pijn en verdriet waren ook die van mij.
Het was ook in die dagen dat ik telefoneerde met de schepen van onderwijs, het gemeentebestuur is immer de inrichtende macht van de school waar Luka in het eerste kleuterklasje zat. De man had gehoord van datgene wat er gebeurd was maar toen ik vroeg wat er met de betrokken leraar ging gebeuren zei hij dat die met ziekteverlof was en dat hij nog niet kon zeggen of er vanuit het bestuur verdere sancties tegen hem gingen getroffen worden. Hij zei dat hij het gerecht hun werk ging laten doen. Dat was het, geen woord van medeleven, geen enkele steun.
De dagen rijmden zich aan elkaar, de kinderen zorgden voor de nodige structuur en voor de rest was er enkel dat ijle gevoel. Ik durfde amper buiten komen door de spasmen en het gestotter. Gelukkig kon ik vaak naar de Mossel gaan om met onze autokes te spelen, bij hem hoefde ik me geen zorgen te maken, hoefde ik me niet te schamen voor mijn ongecontroleerd verschijnen. Soms ging ik na het innemen van een spierontspanner eens naar de kroeg waar ik gewerkt had maar dat was maar goed voor een uurtje of wat, want dan was het pilletje uitgewerkt en kon ik niet vlug genoeg terug thuis zijn.
In de tweede week begon onze dochter vragen te stellen; is het nu vakantie papa? Ik mis mijn vriendjes, ik wil naar school. Ben ik stout geweest en mag ik niet meer naar school? Het arme kind voelde zich gestraft. Wij als ouders stonden toen voor een groot dilemma, naar welke school moesten we haar laten gaan. Ze wou zelf terug naar haar oude school, daar waren har vriendjes en haar juffen. We zijn toen gaan praten met de directrice en na voldoende garanties hebben we toen besloten om haar terug naar haar vertrouwde klasje te sturen. Op de school waren alle leraars ingelicht over het feit en het toezicht was ondertussen aangepast dus ze kon eigenlijk nergens veiliger zijn dan daar temeer omdat de viespeuk tot het einde van het schooljaar met ziekteverlof was. Ziekteverlof dus geen preventieve schorsing zoals je in zulke situatie wel zou verwachten maar hij was er niet en ons Luka wou echt wel terug.
Buiten de leraars en de directie van de school waren enkel mijn vrouw haar familie en enkele goede vrienden op de hoogte van de verkrachting van onze dochter. Mijn ouders heb ik het toen niet verteld, mijn ouders waren toen 86 en 88 jaar en mijn moeder had net water op haar longen gehad en was bedlegerig, ze zou dat toen niet hebben aangekund denk ik.
Wij hebben er toen voor gekozen om het zo stil mogelijk te houden zodat we het onderzoek niet zouden schaden en ook om ons zelf een beetje rust te gunnen. We hebben ook gesmeekt aan iedereen die het wist om het zeker niet verder te vertellen. Jammer genoeg zijn er altijd mensen die hun mond voorbij praten en ook hier was dat niet anders, dat zullen jullie later in het verhaal wel lezen.