De eerste dagen bleef het weer stil tot ik op een dag een voor mij onbekend nummer op het scherm van mijn gsm zag verschijnen. Het was Roland D’hollander, de voorzitter van de schoolraad.
Hij had met schepen Papzak een onderhoud gehad en die laatste had aan hem gevraagd om dan toch maar een keer contact met ons op te nemen, ik vermoed om de gemoederen wat te sussen en zo achteraf te kunnen zeggen dat ze contact hadden gehad met ons.
De voorzitter had echter niet veel te vertellen. Het door ons al zo vaak gehoorde “ laat het gerecht zijn werk doen” kwam meermaals ter sprake en wat er in de school ging gebeuren kon hij ons niet vertellen. Natuurlijk leefde iedereen met ons mee maar wat konden ze doen of betekenen voor ons?
Achterlijke prietpraat, rond de pot draaierij en meer was het niet.
In plaats van alles in een doofpot proberen te steken hadden ze beter mee hun schouders onder het onderzoek gezet en trachten te helpen om de waarheid aan het licht te brengen.
Zij hebben de macht om maatregelen te treffen voor de toekomst van alle kinderen, nu loopt de dader nog steeds op vrije voeten en waarschijnlijk zal dat zo blijven tot hij zich weer eens niet kan inhouden en toch tegen de lamp loopt.
Wel, ze hadden contact opgenomen met ons en voor hen was dus de kous af, het dekseltje kon terug op de doofpot. En met het nieuwe schooljaar in aantocht was dat natuurlijk wat ze ambieerden. Maar dat was buiten Papa Hans gerekend, ik had nog één troefje in handen en heb dat ook gebruikt.
Ik had ondertussen via via contact opgenomen met een journalist van Dag Allemaal. Nu loop ik niet hoog op met geen enkel roddelmagazine maar deze reporter is een uiterst bekwaam en integer schrijver. Guy Van Gestel heeft al verscheidene boeken uitgebracht en schrijft voor Dag Allemaal artikels die “ uit het leven” gegrepen zijn, geen gossip en aanverwante toestanden dus. Jullie moeten zijn naam maar eens ingeven op Google, dan kunnen jullie een inschatting maken over de kwaliteiten van deze journalist.
Zo kwam het dat op een zonnige dag in augustus ik werd geïnterviewd door Guy. Hij stelde de juiste vragen en gaf me ook de kans om heel mijn verhaal te vertellen, er kwam ook een fotograaf aan te pas en het artikel verscheen in het nummer 35 van 25 augustus 2009.
Diegene die het artikel graag eens willen lezen kunnen mij een berichtje sturen, ik stuur dan graag het ingescande artikel door in pdf formaat, vergeet wel niet jullie correct emailadres te vermelden.
Of het artikel veel heeft teweeggebracht weet ik niet, ik weet wel dat veel mensen het gelezen hebben en hun op roddels gebaseerde mening hebben moeten herzien.
woensdag 21 juli 2010
zondag 18 juli 2010
Deel 21: Brief 2
11 augustus 2009
Aan:
Burgemeester Van Der Plaetsen, Schepen van Onderwijs Dierckx, Kristel Vingerhoets, Directrice gemeentelijke basisschool, Roland Dhollander, voorzitter schoolraad
Geachte,
Bij deze zouden wij nogmaals willen reageren op de brief die aan alle leerlingen van de gemeentelijke basisschool is meegegeven eind juni 2009.
Hoe kunnen en durven jullie het lot en het recht van één individu in de weegschaal leggen tegenover dat van niet één kind maar dat van tientallen, misschien wel honderden !
Gaan jullie elke verantwoordelijkheid tegenover de gemeenschap blijven ontlopen, het dekseltje op het potje gesloten houden ?
Hebben jullie dan niet enig goed fatsoen ?
Welke acties hebben jullie ondertussen genomen?
En als jullie die dan toch hebben ondernomen, waarom zijn deze dan nog niet gecommuniceerd? Met ons, met de gemeenschap?
Dat jullie niet kunnen begrijpen wat er in onze hoofden omgaat is maar goed ook, niemand hoeft mee te maken wat wij doormaken maar er is een groot verschil tussen begrijpen en begrip tonen! En van dit laatste heb ik nog niets gemerkt. ABSOLUUT NIETS.
Ik, de papa, kan nog steeds niet werken, heb slaapproblemen en moet nog steeds pillen slikken om de dagen door te komen. Met alle gevolgen van dien. Mijn werkgever heeft zeer veel begrip voor mijn situatie maar hoe ver die reikt weet ik niet, tenslotte heeft hij een zaak te runnen.
Hoe denken jullie dat wij verder moeten? Ook onze kop in het zand steken en doen of er niks gebeurt is met onze dochter?
En wat met alle andere kinderen of proberen jullie te vergeten dat er wel degelijk iets is gebeurd in jullie school en dat de dader nog steeds rondloopt en vrij spel heeft!
Voor de houding van de burgemeester heb ik nog het meeste begrip; laat het gerecht zijn werk doen! Dat was ook in maart onze mening maar door jullie toedoen waren wij genoodzaakt om te reageren en zijn wij dat nog steeds.
Ook vinden wij dat jullie ons op de hoogte kunnen houden, uiteraard niet over het verloop van het onderzoek maar wel over de maatregelen die jullie nemen.
Ik hoop dat dit schrijven eindelijk eens resultaat oplevert, niet enkel voor ons maar voor de ganse Wommelgemse gemeenschap.
Hans en Margo, ouders van Luka
Aan:
Burgemeester Van Der Plaetsen, Schepen van Onderwijs Dierckx, Kristel Vingerhoets, Directrice gemeentelijke basisschool, Roland Dhollander, voorzitter schoolraad
Geachte,
Bij deze zouden wij nogmaals willen reageren op de brief die aan alle leerlingen van de gemeentelijke basisschool is meegegeven eind juni 2009.
Hoe kunnen en durven jullie het lot en het recht van één individu in de weegschaal leggen tegenover dat van niet één kind maar dat van tientallen, misschien wel honderden !
Gaan jullie elke verantwoordelijkheid tegenover de gemeenschap blijven ontlopen, het dekseltje op het potje gesloten houden ?
Hebben jullie dan niet enig goed fatsoen ?
Welke acties hebben jullie ondertussen genomen?
En als jullie die dan toch hebben ondernomen, waarom zijn deze dan nog niet gecommuniceerd? Met ons, met de gemeenschap?
Dat jullie niet kunnen begrijpen wat er in onze hoofden omgaat is maar goed ook, niemand hoeft mee te maken wat wij doormaken maar er is een groot verschil tussen begrijpen en begrip tonen! En van dit laatste heb ik nog niets gemerkt. ABSOLUUT NIETS.
Ik, de papa, kan nog steeds niet werken, heb slaapproblemen en moet nog steeds pillen slikken om de dagen door te komen. Met alle gevolgen van dien. Mijn werkgever heeft zeer veel begrip voor mijn situatie maar hoe ver die reikt weet ik niet, tenslotte heeft hij een zaak te runnen.
Hoe denken jullie dat wij verder moeten? Ook onze kop in het zand steken en doen of er niks gebeurt is met onze dochter?
En wat met alle andere kinderen of proberen jullie te vergeten dat er wel degelijk iets is gebeurd in jullie school en dat de dader nog steeds rondloopt en vrij spel heeft!
Voor de houding van de burgemeester heb ik nog het meeste begrip; laat het gerecht zijn werk doen! Dat was ook in maart onze mening maar door jullie toedoen waren wij genoodzaakt om te reageren en zijn wij dat nog steeds.
Ook vinden wij dat jullie ons op de hoogte kunnen houden, uiteraard niet over het verloop van het onderzoek maar wel over de maatregelen die jullie nemen.
Ik hoop dat dit schrijven eindelijk eens resultaat oplevert, niet enkel voor ons maar voor de ganse Wommelgemse gemeenschap.
Hans en Margo, ouders van Luka
Deel 20: Burgerlijke partijstelling
Zoals jullie in deel 7 konden lezen werd ons aangeraden om een raadsman onder de arm te nemen. Door de stommiteit van onze verzekeringsagent verloren we enkele kostbare maanden en eind juni konden we dan onze eerste afspraak maken met onze advocaat.
Via familie kwamen we terecht bij een uiterst bekwame man die gespecialiseerd is in familierecht. Hij ging onmiddellijk actie ondernemen maar met het zogenaamd gerechtelijk verlof in het vooruitzicht ( zijn eerste provisienota dateert van 27 augustus 2009! ) waarschuwde hij ons dat het nog wel een tijd kon duren vooraleer we effectief inzage zouden krijgen in het dossier van onze dochter. Alles gaat in stappen, je moet je eerst burgerlijke partij stellen en als dat is goedgekeurd kan je de aanvraag om inzage in het dossier indien en als dat in orde is krijg je via de advocaat een kopij van het bewuste dossier.
De burgerlijke partijstelling gebeurde pas op 2 oktober, 6 lange maanden na het feit.
Ondertussen bleef ik niet stilzitten, het kon toch niet dat de hele zaak in een doofpot zou verdwijnen niettegenstaande er wel wat personen waren die dat heel graag zouden willen.
Ondertussen proberen we verder te werken aan ons huisje en de kinderen toch een leuke vakantie te geven. Het weer zat niet altijd mee en een weekje aan zee viel in het water doordat Ferre weer eens ziek was. De gezondheid van onze kleine uk was nog steeds niet optimaal en veel van onze tijd ging naar de zorg voor ons zoontje waardoor echt genieten van vakantie er niet echt bij was die twee manden in 2009.
Maar we deden wat we konden en voor mij was elke dag een nieuwe strijd tegen de tics en het gestotter. Gelukkig waren we samen als één gezin en was er met Luka niets aan de hand. Of ze het al vergeten was weet ik niet, we proberen over het feit niet te praten waar ze bij is, maar ze zegt er niks over en slijt haar dagen zoals elke gezonde kleuter van drie.
Toen we begin augustus nog steeds niets hadden gehoord vanuit het gemeentebestuur en het schoolbestuur besloot ik om nog maar eens een brief te schrijven en deze ditmaal aangetekend te versturen. Die bewuste brief kunnen jullie lezen in hoofdstuk 21.
Via familie kwamen we terecht bij een uiterst bekwame man die gespecialiseerd is in familierecht. Hij ging onmiddellijk actie ondernemen maar met het zogenaamd gerechtelijk verlof in het vooruitzicht ( zijn eerste provisienota dateert van 27 augustus 2009! ) waarschuwde hij ons dat het nog wel een tijd kon duren vooraleer we effectief inzage zouden krijgen in het dossier van onze dochter. Alles gaat in stappen, je moet je eerst burgerlijke partij stellen en als dat is goedgekeurd kan je de aanvraag om inzage in het dossier indien en als dat in orde is krijg je via de advocaat een kopij van het bewuste dossier.
De burgerlijke partijstelling gebeurde pas op 2 oktober, 6 lange maanden na het feit.
Ondertussen bleef ik niet stilzitten, het kon toch niet dat de hele zaak in een doofpot zou verdwijnen niettegenstaande er wel wat personen waren die dat heel graag zouden willen.
Ondertussen proberen we verder te werken aan ons huisje en de kinderen toch een leuke vakantie te geven. Het weer zat niet altijd mee en een weekje aan zee viel in het water doordat Ferre weer eens ziek was. De gezondheid van onze kleine uk was nog steeds niet optimaal en veel van onze tijd ging naar de zorg voor ons zoontje waardoor echt genieten van vakantie er niet echt bij was die twee manden in 2009.
Maar we deden wat we konden en voor mij was elke dag een nieuwe strijd tegen de tics en het gestotter. Gelukkig waren we samen als één gezin en was er met Luka niets aan de hand. Of ze het al vergeten was weet ik niet, we proberen over het feit niet te praten waar ze bij is, maar ze zegt er niks over en slijt haar dagen zoals elke gezonde kleuter van drie.
Toen we begin augustus nog steeds niets hadden gehoord vanuit het gemeentebestuur en het schoolbestuur besloot ik om nog maar eens een brief te schrijven en deze ditmaal aangetekend te versturen. Die bewuste brief kunnen jullie lezen in hoofdstuk 21.
Deel 19: Vakantie
De mensen die ons kenden en het artikel in de krant niet hadden gelezen keken blijkbaar wel naar tv! De eerste dagen van de grote vakantie werden we beroemdheden, iedereen keek ons na en sommigen spraken ons aan. Wat opviel was dat velen ons nastaarden maar niets zeiden, alsof ze bang waren om erover te praten, of was het iets anders?
In de maanden na het feit kwam onze toekomstige buurvrouw ( ik zal ze hier verder Beezy noemen ) vaak op de koffie in “onzen bouw”. Zij en mijn vrouw hadden ( en hebben nog ) veel aan elkaar, er werd dan ook zonder enige terughoudendheid gepraat over alles wat er gaande was.
Op een ochtend klampte een andere buurvrouw mij aan en zei: Hans, weet je het laatste nieuws al? Jij zou zelf aan je dochter hebben zitten prutsen. Dat is de laatste roddel die ik in het dorp gehoord heb! Weer stond ik aan de grond genageld en weer begon ik te stotteren en met mijn armen te zwaaien.
Enkele momenten of uren later was Beezy op de koffie en zij bevestigde de roddel, ook zij had het bij de bakker of beenhouwer gehoord. De grond zakte weg onder mijn voeten….
Pas acht maanden later, in februari 2010, toen we inzage kregen in ons Luka haar gerechtelijk dossier zijn we te weten gekomen hoe die laaghartige roddel tot stand is gekomen.
Het moment om die roddel te verspreiden kon niet beter gekozen zijn. Het was begin juli en veel mensen waren bezig met hun vakantieplannen, wat die ook mochten zijn, en in juli en augustus werkt het gerecht ook maar op halve kracht, en als jullie weten wat hun volle kracht is moet ik hier verder geen uitleg geven denk ik !
Het achterbakse praatje had ook mijn schoonouders bereikt en zo kwam het dat mijn schoonvader binnen kwam gestormd met de volgende mededeling aan mijn adres: Hans, als jij dat hebt gedaan maak ik je kapot, ik heb al een ijzeren buis klaarliggen om je kop mee in te slaan! Deze woorden kwamen uit de mond van de man wiens vrouw het hele roddelcircus destijds in gang had gezet.
Ik heb gezworen dat als er ooit nog iemand zoiets tegen me zegt ik die persoon gewoonweg op zijn ( of haar!!!!!! ) vuil bakkes zal slaan maar toen had ik daar noch de moed noch de energie voor. De grond was al onder mijn voeten weg geveegd en ik werd gekatapulteerd in het niets, geen grond, geen lucht, geen wolken… het ijle niets.
Door het moment van de roddel, vuilbekkerij van het laagste allooi, hadden we zo goed als geen weerwoord. We kwamen niet aan de schoolpoort, vele zaken waren gesloten, veel mensen waren met vakantie en door onze gemoedstoestand hadden we ook geen behoefte om deel te nemen aan de vele feestelijkheden die er in de zomer geprogrammeerd waren.
Ik heb toen vaak aan een boek van Jef Geeraerts moeten denken: Het Rashomon complex.
Het gaat over een fenomeen dat het best kan uitgelegd worden aan de hand van een oud Japans gezegde: de laatste versie van een verhaal blijft hangen als een haak in een vis.
En niets is minder waar!
In de maanden na het feit kwam onze toekomstige buurvrouw ( ik zal ze hier verder Beezy noemen ) vaak op de koffie in “onzen bouw”. Zij en mijn vrouw hadden ( en hebben nog ) veel aan elkaar, er werd dan ook zonder enige terughoudendheid gepraat over alles wat er gaande was.
Op een ochtend klampte een andere buurvrouw mij aan en zei: Hans, weet je het laatste nieuws al? Jij zou zelf aan je dochter hebben zitten prutsen. Dat is de laatste roddel die ik in het dorp gehoord heb! Weer stond ik aan de grond genageld en weer begon ik te stotteren en met mijn armen te zwaaien.
Enkele momenten of uren later was Beezy op de koffie en zij bevestigde de roddel, ook zij had het bij de bakker of beenhouwer gehoord. De grond zakte weg onder mijn voeten….
Pas acht maanden later, in februari 2010, toen we inzage kregen in ons Luka haar gerechtelijk dossier zijn we te weten gekomen hoe die laaghartige roddel tot stand is gekomen.
Het moment om die roddel te verspreiden kon niet beter gekozen zijn. Het was begin juli en veel mensen waren bezig met hun vakantieplannen, wat die ook mochten zijn, en in juli en augustus werkt het gerecht ook maar op halve kracht, en als jullie weten wat hun volle kracht is moet ik hier verder geen uitleg geven denk ik !
Het achterbakse praatje had ook mijn schoonouders bereikt en zo kwam het dat mijn schoonvader binnen kwam gestormd met de volgende mededeling aan mijn adres: Hans, als jij dat hebt gedaan maak ik je kapot, ik heb al een ijzeren buis klaarliggen om je kop mee in te slaan! Deze woorden kwamen uit de mond van de man wiens vrouw het hele roddelcircus destijds in gang had gezet.
Ik heb gezworen dat als er ooit nog iemand zoiets tegen me zegt ik die persoon gewoonweg op zijn ( of haar!!!!!! ) vuil bakkes zal slaan maar toen had ik daar noch de moed noch de energie voor. De grond was al onder mijn voeten weg geveegd en ik werd gekatapulteerd in het niets, geen grond, geen lucht, geen wolken… het ijle niets.
Door het moment van de roddel, vuilbekkerij van het laagste allooi, hadden we zo goed als geen weerwoord. We kwamen niet aan de schoolpoort, vele zaken waren gesloten, veel mensen waren met vakantie en door onze gemoedstoestand hadden we ook geen behoefte om deel te nemen aan de vele feestelijkheden die er in de zomer geprogrammeerd waren.
Ik heb toen vaak aan een boek van Jef Geeraerts moeten denken: Het Rashomon complex.
Het gaat over een fenomeen dat het best kan uitgelegd worden aan de hand van een oud Japans gezegde: de laatste versie van een verhaal blijft hangen als een haak in een vis.
En niets is minder waar!
zaterdag 17 juli 2010
Deel 18 SORRY
Ik weet het, het is ondertussen 5 maanden geleden dat ik nog iets heb neergeschreven.
Ik weet zelf niet hoe het komt, misschien komt het door de herbeleving, misschien had ik niet de nodige energie, ik weet het echt niet.
Een korte maar deugddoende vakantie aan zee heeft me terug aan het schrijven gezet en ik ben er blij om.
In die 5 maanden dat ik niets heb geschreven ben ik verscheidene mensen tegen het lijf gelopen die me vroegen wanneer het volgende hoofdstuk ging verschijnen. Vaak waren dit mensen die ik wel ken maar niet vaak zag en ik had er geen flauw benul van dat mijn blog trouw door hen gelezen werd.
Het doet enorm deugd om te weten dat er zoveel mensen het lezen en meeleven en ik moet eerlijk bekennen dat het schrijven een therapeutische werking heeft. Soms moet je nu eenmaal heel diep teruggaan om iets te kunnen verwerken. Dit laatste en de positieve reacties zetten mij ertoe aan om mijn digitale pen terug ter hand te nemen en het verhaal af te maken voor zover ik kan, het einde is namelijk nog steeds niet gekend. Zo ook het einde van mijn lijden.
Misschien moet hier nu even neerpennen hoe ik het er vanaf heb gebracht de laatste maanden.
Niet slecht, maar zeker niet goed. Ik leef en doe de meest voor de hand liggende zaken. Ik ben nog steeds thuis en het zorgen voor de kinderen en het huishouden lukken vrij goed. Ook de kleine dingen in en omrond het huis gaan nog maar de grotere zaken moet ik voorlopig links laten liggen. Ik heb ideeën, plannen en moed genoeg maar helaas kom ik veel energie tekort.
Ik weet nog goed hoe het was voor het feit. Ik werkte drie lange dagen in een kroeg, verbouwde de andere dagen ons huis, deed zo goed en zo kwaad ik kon mee het huishouden, bouwde websites, probeerde muzikanten aan optredens te helpen, bezocht her en der concertjes en was bezig met mijn hobby. Van dat alles schiet er weinig of niks meer over. Ik kan met geen twee dingen meer tegelijk bezig zijn, of ik doe dit of ik doe dat en daarmee is de kous af.
Mijn grootste bekommernis van elke dag is om hier thuis alles vlot te laten verlopen, kinderen eten geven en naar school en dergelijke brengen, de was en de plas, kortom het dagelijkse leven zijn gang laten gaan. Veel meer zit er nog niet in alhoewel ik probeer, en heel soms er in slaag, om net iets meer te doen.
Ik dank God voor het op aarde zetten van Dhr. Moortgat, dankzij zijn brouwsel kan ik op het einde van de dag mijn negatieve hersenspinsels en dagdromerij opzij zetten de nacht tegemoet gaan zonder te piekeren en opstaan met verse moed.
Ik dwong mezelf om mijn verhaal hier verder te zetten en ga dat ook doen, dus vanaf nu zullen jullie regelmatig nieuwe hoofdstukken zien verschijnen. Ik weet niet hoe vlot het zal gaan want ik moet weer even terug “herbeleven” om alles in de juiste tijdslijn te zetten.
Tot gauw,
Hans
Ik weet zelf niet hoe het komt, misschien komt het door de herbeleving, misschien had ik niet de nodige energie, ik weet het echt niet.
Een korte maar deugddoende vakantie aan zee heeft me terug aan het schrijven gezet en ik ben er blij om.
In die 5 maanden dat ik niets heb geschreven ben ik verscheidene mensen tegen het lijf gelopen die me vroegen wanneer het volgende hoofdstuk ging verschijnen. Vaak waren dit mensen die ik wel ken maar niet vaak zag en ik had er geen flauw benul van dat mijn blog trouw door hen gelezen werd.
Het doet enorm deugd om te weten dat er zoveel mensen het lezen en meeleven en ik moet eerlijk bekennen dat het schrijven een therapeutische werking heeft. Soms moet je nu eenmaal heel diep teruggaan om iets te kunnen verwerken. Dit laatste en de positieve reacties zetten mij ertoe aan om mijn digitale pen terug ter hand te nemen en het verhaal af te maken voor zover ik kan, het einde is namelijk nog steeds niet gekend. Zo ook het einde van mijn lijden.
Misschien moet hier nu even neerpennen hoe ik het er vanaf heb gebracht de laatste maanden.
Niet slecht, maar zeker niet goed. Ik leef en doe de meest voor de hand liggende zaken. Ik ben nog steeds thuis en het zorgen voor de kinderen en het huishouden lukken vrij goed. Ook de kleine dingen in en omrond het huis gaan nog maar de grotere zaken moet ik voorlopig links laten liggen. Ik heb ideeën, plannen en moed genoeg maar helaas kom ik veel energie tekort.
Ik weet nog goed hoe het was voor het feit. Ik werkte drie lange dagen in een kroeg, verbouwde de andere dagen ons huis, deed zo goed en zo kwaad ik kon mee het huishouden, bouwde websites, probeerde muzikanten aan optredens te helpen, bezocht her en der concertjes en was bezig met mijn hobby. Van dat alles schiet er weinig of niks meer over. Ik kan met geen twee dingen meer tegelijk bezig zijn, of ik doe dit of ik doe dat en daarmee is de kous af.
Mijn grootste bekommernis van elke dag is om hier thuis alles vlot te laten verlopen, kinderen eten geven en naar school en dergelijke brengen, de was en de plas, kortom het dagelijkse leven zijn gang laten gaan. Veel meer zit er nog niet in alhoewel ik probeer, en heel soms er in slaag, om net iets meer te doen.
Ik dank God voor het op aarde zetten van Dhr. Moortgat, dankzij zijn brouwsel kan ik op het einde van de dag mijn negatieve hersenspinsels en dagdromerij opzij zetten de nacht tegemoet gaan zonder te piekeren en opstaan met verse moed.
Ik dwong mezelf om mijn verhaal hier verder te zetten en ga dat ook doen, dus vanaf nu zullen jullie regelmatig nieuwe hoofdstukken zien verschijnen. Ik weet niet hoe vlot het zal gaan want ik moet weer even terug “herbeleven” om alles in de juiste tijdslijn te zetten.
Tot gauw,
Hans
Abonneren op:
Posts (Atom)