Deel 19: Vakantie

De mensen die ons kenden en het artikel in de krant niet hadden gelezen keken blijkbaar wel naar tv! De eerste dagen van de grote vakantie werden we beroemdheden, iedereen keek ons na en sommigen spraken ons aan. Wat opviel was dat velen ons nastaarden maar niets zeiden, alsof ze bang waren om erover te praten, of was het iets anders?
In de maanden na het feit kwam onze toekomstige buurvrouw ( ik zal ze hier verder Beezy noemen ) vaak op de koffie in “onzen bouw”. Zij en mijn vrouw hadden ( en hebben nog ) veel aan elkaar, er werd dan ook zonder enige terughoudendheid gepraat over alles wat er gaande was.
Op een ochtend klampte een andere buurvrouw mij aan en zei: Hans, weet je het laatste nieuws al? Jij zou zelf aan je dochter hebben zitten prutsen. Dat is de laatste roddel die ik in het dorp gehoord heb! Weer stond ik aan de grond genageld en weer begon ik te stotteren en met mijn armen te zwaaien.
Enkele momenten of uren later was Beezy op de koffie en zij bevestigde de roddel, ook zij had het bij de bakker of beenhouwer gehoord. De grond zakte weg onder mijn voeten….
Pas acht maanden later, in februari 2010, toen we inzage kregen in ons Luka haar gerechtelijk dossier zijn we te weten gekomen hoe die laaghartige roddel tot stand is gekomen.
Het moment om die roddel te verspreiden kon niet beter gekozen zijn. Het was begin juli en veel mensen waren bezig met hun vakantieplannen, wat die ook mochten zijn, en in juli en augustus werkt het gerecht ook maar op halve kracht, en als jullie weten wat hun volle kracht is moet ik hier verder geen uitleg geven denk ik !
Het achterbakse praatje had ook mijn schoonouders bereikt en zo kwam het dat mijn schoonvader binnen kwam gestormd met de volgende mededeling aan mijn adres: Hans, als jij dat hebt gedaan maak ik je kapot, ik heb al een ijzeren buis klaarliggen om je kop mee in te slaan! Deze woorden kwamen uit de mond van de man wiens vrouw het hele roddelcircus destijds in gang had gezet.
Ik heb gezworen dat als er ooit nog iemand zoiets tegen me zegt ik die persoon gewoonweg op zijn ( of haar!!!!!! ) vuil bakkes zal slaan maar toen had ik daar noch de moed noch de energie voor. De grond was al onder mijn voeten weg geveegd en ik werd gekatapulteerd in het niets, geen grond, geen lucht, geen wolken… het ijle niets.
Door het moment van de roddel, vuilbekkerij van het laagste allooi, hadden we zo goed als geen weerwoord. We kwamen niet aan de schoolpoort, vele zaken waren gesloten, veel mensen waren met vakantie en door onze gemoedstoestand hadden we ook geen behoefte om deel te nemen aan de vele feestelijkheden die er in de zomer geprogrammeerd waren.
Ik heb toen vaak aan een boek van Jef Geeraerts moeten denken: Het Rashomon complex.
Het gaat over een fenomeen dat het best kan uitgelegd worden aan de hand van een oud Japans gezegde: de laatste versie van een verhaal blijft hangen als een haak in een vis.
En niets is minder waar!