Deel 18 SORRY

Ik weet het, het is ondertussen 5 maanden geleden dat ik nog iets heb neergeschreven.
Ik weet zelf niet hoe het komt, misschien komt het door de herbeleving, misschien had ik niet de nodige energie, ik weet het echt niet.
Een korte maar deugddoende vakantie aan zee heeft me terug aan het schrijven gezet en ik ben er blij om.

In die 5 maanden dat ik niets heb geschreven ben ik verscheidene mensen tegen het lijf gelopen die me vroegen wanneer het volgende hoofdstuk ging verschijnen. Vaak waren dit mensen die ik wel ken maar niet vaak zag en ik had er geen flauw benul van dat mijn blog trouw door hen gelezen werd.

Het doet enorm deugd om te weten dat er zoveel mensen het lezen en meeleven en ik moet eerlijk bekennen dat het schrijven een therapeutische werking heeft. Soms moet je nu eenmaal heel diep teruggaan om iets te kunnen verwerken. Dit laatste en de positieve reacties zetten mij ertoe aan om mijn digitale pen terug ter hand te nemen en het verhaal af te maken voor zover ik kan, het einde is namelijk nog steeds niet gekend. Zo ook het einde van mijn lijden.

Misschien moet hier nu even neerpennen hoe ik het er vanaf heb gebracht de laatste maanden.
Niet slecht, maar zeker niet goed. Ik leef en doe de meest voor de hand liggende zaken. Ik ben nog steeds thuis en het zorgen voor de kinderen en het huishouden lukken vrij goed. Ook de kleine dingen in en omrond het huis gaan nog maar de grotere zaken moet ik voorlopig links laten liggen. Ik heb ideeën, plannen en moed genoeg maar helaas kom ik veel energie tekort.
Ik weet nog goed hoe het was voor het feit. Ik werkte drie lange dagen in een kroeg, verbouwde de andere dagen ons huis, deed zo goed en zo kwaad ik kon mee het huishouden, bouwde websites, probeerde muzikanten aan optredens te helpen, bezocht her en der concertjes en was bezig met mijn hobby. Van dat alles schiet er weinig of niks meer over. Ik kan met geen twee dingen meer tegelijk bezig zijn, of ik doe dit of ik doe dat en daarmee is de kous af.

Mijn grootste bekommernis van elke dag is om hier thuis alles vlot te laten verlopen, kinderen eten geven en naar school en dergelijke brengen, de was en de plas, kortom het dagelijkse leven zijn gang laten gaan. Veel meer zit er nog niet in alhoewel ik probeer, en heel soms er in slaag, om net iets meer te doen.

Ik dank God voor het op aarde zetten van Dhr. Moortgat, dankzij zijn brouwsel kan ik op het einde van de dag mijn negatieve hersenspinsels en dagdromerij opzij zetten de nacht tegemoet gaan zonder te piekeren en opstaan met verse moed.

Ik dwong mezelf om mijn verhaal hier verder te zetten en ga dat ook doen, dus vanaf nu zullen jullie regelmatig nieuwe hoofdstukken zien verschijnen. Ik weet niet hoe vlot het zal gaan want ik moet weer even terug “herbeleven” om alles in de juiste tijdslijn te zetten.

Tot gauw,

Hans