De inschakeling van het gerecht.

Toen ik die bewuste avond thuis aankwam had mijn vrouw al aan Luka gevraagd wie het gedaan had. Onze dochter liep naar de schoolkalender en wees zonder twijfelen iemand aan.
Ik wist echt niet wat ik in zo een situatie moest doen en belde naar mijn trouwe vriend Sebastiaan, hij is zeer bedreven in opzoekingen op het internet. Binnen de vijf minuten belde hij terug en zei dat we best Child Focus konden contacteren wat ik ook prompt deed.
De medewerkster die ik aan de lijn kreeg was heel duidelijk: ga onmiddellijk naar een gespecialiseerd kinderhospitaal, vertel daar wat er gebeurd is en zij zullen dan de politie verwittigen. Mijn vrouw is dan onmiddellijk met Luka in de auto gesprongen en naar het Fabiola ziekenhuis gereden. Ik bleef thuis en ondertussen had ik ook al de juf van Luka op de hoogte gebracht die op haar beurt de schooldirectrice verwittigde.

In het hospitaal aangekomen werd er onmiddellijk het nodige gedaan: de politie werd verwittigd die op hun beurt met het parket belde, een onderzoeksrechter werd aangesteld en die zette het gerechtelijk onderzoek in gang.

Allereerst moest er een gerechtsdokter komen en een gynaecoloog die een Seksuele Agressie Set, kortweg een SAS genoemd, moesten afnemen bij ons kind. Dit is een volledig gynaecologisch onderzoek, bloedstalen en stalen van onder de vingernagels. Jullie mogen niet vergeten dat ons Luka op dat moment drie jaar en twee manden oud was ! De mama mocht er gelukkig bij blijven want het kind wist absoluut niet wat er allemaal gaande was. De dokters mochten niets zeggen tegen mijn vrouw maar toen zij vroeg of er iets te zien was knikte de gynaecologe bevestigend. In het hospitaal werd er ook een verhoor afgenomen van de mama. Ondertussen had ik thuis al terug telefoon gehad van Child Focus om ons enkele zaken te vertellen die wel en niet mochten gezegd worden door ons en door de dokters, dingen die van cruciaal belang waren voor het verdere onderzoek om niet tegen procedurefouten aan te lopen. Het mag hier zeker gezegd worden dat de mensen van Child Focus ongelooflijk accuraat te werk gaan.

Ik denk dat ik als thuisblijver die avond wat kilometers al ijsberend heb afgelegd op ons appartement en begon ook de eerste symptomen te vertonen van wat later als het Post Traumatisch Stresssyndroom zou bestempeld worden. Stotteren en ongecontroleerde spiertrekkingen, ook spasmen genoemd. Een overweldigend gevoel van ongeloof en onmacht maakten zich meester van mijn geest maar ook van mijn lichaam. Ik kon niet alleen blijven en riep de hulp in van de Mossel die enkele minuten later arriveerde. Mijn dankbaarheid aan mijn vrienden voor wat ze in die periode voor mij hebben betekend is oneindig.

27 maart 2009

In de maanden voor de geboorte van onze zoon en net erna ging het op mijn werk me ook niet voor de wind.

Ik werkte in een klein bedrijf met ongeveer 15 werknemers maar van een hecht team was er absoluut geen sprake, integendeel. Het waren kliekjes van 2 tot 3 man die niets liever deden dan een mes in iemand anders rug te steken. De bazen waren hiervan op de hoogte maar deden daar niets aan, we moesten dat maar onder ons regelen. Mijn eigen werk gedaan krijgen op de normale werkuren was al een lastige karwei en daar bovenop kreeg ik elke dag nog wel enkele dringende reparaties in mijn nek gedraaid. Ik werkte 4/5 maar deed meer dan 40 uren per week! Ik ben altijd al iemand geweest die zijn werk ter harte neemt en kon dus in zo een situatie mijn draai echt niet vinden, ik wil mij kunnen concentreren op mijn werk en niet op de messen die naar mijn rug werden gegooid.

Dit en heel het verhaal van de zwangerschapsvergiftiging en de toestand van Ferre werden mij dan ook teveel en ik voelde dat ik begon in te storten. Op 17 maart ben ik dan naar de dokter gestapt en kreeg prompt een maand rust voor geschreven.
Een goede vriend van mij, ik zal hem hier de Mossel noemen, zat in die periode ook zonder werk en we spendeerden heel wat tijd samen. We hadden beide al lang dezelfde passie; alles wat rijdt en op afstand bestuurbaar is. We hebben toen ook allebei onze eerste mini-z racer gekocht. Een radiografisch bestuurde race auto op schaal 1:24, dus ongeveer 16 cm lang en dus uitermate geschikt om binnenshuis mee te rijden.

Dat deden we dan ook enkele keren per week op een zelf gemaakt circuit bij de Mossel in de garage. Op een avond waren we weer aan het racen toen om 19 uur mijn telefoon rinkelde. Het was mijn vrouw, normaal gezien stoort ze me niet als ik aan het racen ben dus ik nam op.
Wat ze me toen vertelde was het begin van een lijdensweg die nu nog niet is afgelopen.

Ze zei: zoetje, ons Luka is net wakker, ik heb een bad laten lopen en ze op het toilet gezet. Ze kwam van het toilet en vroeg me of ik zalf aan haar poep en haar muisje kon doen want die pikten. Toen ik vroeg hoe het kwam dat ze allebei zo pikten zei Luka: er heeft ne meneer ne vinger in mijn poep en mijn muisje gestoken.

Ik stond aan de grond genageld en toen begon het……………………..

De geboorte van Ferre

Het zal nu ongeveer net 1 jaar geleden zijn.
Mijn vrouw was zeven maanden zwanger van ons tweede kindje en werd plots heel ziek.
Wij dachten dat ze gewoon een virus had overgekregen van onze dochter, als je schoolgaande kinderen hebt krijg je terug van die ziektes waar je het bestaan al lang van vergeten. Mijn gade begon ook enorm veel vocht op te stapelen. We besloten om toch even langs de huisarts te gaan voor alle zekerheid. Gelukkig is deze laatste een bij de pinken dame, haar man is gynaecoloog, en nam ze toch een bloedstaal af en liet dit met hoogdringendheid onderzoeken. De uitslag was er de dag erna en haar advies was duidelijk: ga maandag zeker langs uw gynaecologe en neem zeker wat ochtendurine mee.
We maakten ons niet echt zorgen dat weekend en gingen naar de afspraak met een vrij gerust gemoed. Daar aangekomen gaven we het staal af en mama werd aan de monitor gelegd voor 20 minuten zei de assistente ons. Na amper 5 minuten kwam onze dokteres binnengestormd, koppelde alles af en zei ons onmiddellijk naar het hospitaal te vertrekken, we mochten zelfs niet meer over huis om wat spullen te gaan halen! Terwijl wij onderweg waren werd het ziekenhuis al op de hoogte gebracht van onze komst.
Daar aangekomen werden we direct naar de intensieve afdeling voor zwangeren gebracht en werd mijn vrouw aan allerhande toestellen gekoppeld. De diagnose was duidelijk: zwangerschapsvergiftiging. Niet schadelijk voor het ongeboren kind maar wel voor de moeder!
Je kan je niet voorstellen wat er op dat moment allemaal door mijn hoofd ging. De kans bestaat gewoon dat je je vrouw gaat verliezen, de mama van mijn dochter, mijn steun, mijn liefde.
De dokters deden alles wat ze konden om voor een goede afloop te zorgen. Mijn schatje werd goed verzorgd. Ze kreeg ook spuiten om de longrijping van het ongeboren kind te bevorderen want langer dan drie dagen mocht het niet in mama’s schoot blijven zitten.
Op 4 februari 2009 moest het gebeuren en werd Ferre via een keizersnede geboren.
42 cm lang en 1750 gram licht, klein maar fijn. De apgerscore was ook goed maar onze zoon moest uiteraard direct naar de neonatologie afdeling verhuizen.
Daar heeft hij uiteindelijk nog 6 weken verbleven, in een glazen kast, vol met draadjes en tubes en piepende monitors.
Mama mocht na enkele dagen naar huis en dan begint het over en weer gerij. Zowel zij als ik wilden elke dag toch enige tijd bij onze zoon zijn maar ondertussen was ik weer aan het werk en onze dochter was er ook nog. Deze laatste had zo naar de geboorte van haar broertje uitgekeken en toen hij er dan was mocht ze er die 6 weken niet bij, ze kon hem van ver zien door een venster.
Toen Ferre een week thuis was deed hij in de auto een apneu, stopte met ademen. Wij direct naar het ziekenhuis en hij heeft daar toen een nacht ter observatie gebleven. De dag erna zijn we naar Leuven moeten bollen om een wiegedoodmonitor te gaan halen.
Misschien heeft dat toestel wel zijn leven gered. Na 1 week is dat ding wel ne keer of acht in alarm gegaan dwz geen ademhaling en geen hartslag ! Ik zat ernaast en heb hem al die keren door elkaar geschud opdat hij terug zou ademen. We hebben dan ook zijn koffertje gemaakt en hem weerom naar het ziekenhuis gebracht. Het ukje had een virus opgescharreld, het welke kon met niet vinden maar er zijn er ook zoveel, die russen zijn niet met 4 ! Hij heeft toen zelfs enkele dagen op de intensieve gelegen. Ik heb toen meermaals gedacht dat ik hem moest afgeven! En ik wist van mezelf niet dat ik zo hard kon huilen.
Na een week was hij terug in orde en mocht hij naar huis.
Op dat moment waren wij allen enorm gelukkig en dachten dat het vanaf nu allemaal alleen maar beter kon gaan met ons gezinnetje, maar… niets bleek minder waar…….

Het begin

Aan allen, welkom op mijn blog.
Het heeft lang geduurd voor ik de moed en de kracht vond om hiermee te starten.
De bedoeling van dit webstekje is om al wat ik het afgelopen jaar hebt beleefd en meegemaakt onder woorden te brengen.
Het zal niet enkel gaan over de misérie en de pijn, maar ook over emoties, onbegrip, vreugde en blijde momenten.
2009 was een jaar dat ik nooit zal kunnen vergeten, al zou ik dat doodgraag willen.
Het was het jaar van mijn vrouw haar zwangerschapsvergiftiging( het is wettelijk mijn vriendin maar in mijn hart is ze mijn vrouw), de vroeggeboorte van onze zoon, de verkrachting van onze dochter, de intrek in ons huis, over omgaan met dingen en verwerking.
Het zal ook gaan over mijn hobby’s, mijn familie en vrienden, over tijd en ouder worden.
Verwacht niet dat alles hier in één keer neergeschreven gaat zijn, dus kom regelmatig eens terug.
Ik zal trachten alles zo chronologisch mogelijk te brengen, of dit gaat lukken weet ik niet.
Soms zal het misschien voor mij niet mogelijk zijn om over iets bepaald iets te schrijven maar uitstel zal geen afstel betekenen.
De vraag die ik me stelde toen het idee voor een blog bij me opkwam was: zouden mensen er iets aan hebben als ik dit allemaal publiceer op het net? Eerlijk gezegd weet ik het niet en nog eerlijker: het kan me niet schelen! Al leest niemand het, ik ben het kwijt. Ik kan alles van me afschrijven en zo mijn leven terug oppakken en verder gaan, ik sta al te lang stil.