27 maart 2009

In de maanden voor de geboorte van onze zoon en net erna ging het op mijn werk me ook niet voor de wind.

Ik werkte in een klein bedrijf met ongeveer 15 werknemers maar van een hecht team was er absoluut geen sprake, integendeel. Het waren kliekjes van 2 tot 3 man die niets liever deden dan een mes in iemand anders rug te steken. De bazen waren hiervan op de hoogte maar deden daar niets aan, we moesten dat maar onder ons regelen. Mijn eigen werk gedaan krijgen op de normale werkuren was al een lastige karwei en daar bovenop kreeg ik elke dag nog wel enkele dringende reparaties in mijn nek gedraaid. Ik werkte 4/5 maar deed meer dan 40 uren per week! Ik ben altijd al iemand geweest die zijn werk ter harte neemt en kon dus in zo een situatie mijn draai echt niet vinden, ik wil mij kunnen concentreren op mijn werk en niet op de messen die naar mijn rug werden gegooid.

Dit en heel het verhaal van de zwangerschapsvergiftiging en de toestand van Ferre werden mij dan ook teveel en ik voelde dat ik begon in te storten. Op 17 maart ben ik dan naar de dokter gestapt en kreeg prompt een maand rust voor geschreven.
Een goede vriend van mij, ik zal hem hier de Mossel noemen, zat in die periode ook zonder werk en we spendeerden heel wat tijd samen. We hadden beide al lang dezelfde passie; alles wat rijdt en op afstand bestuurbaar is. We hebben toen ook allebei onze eerste mini-z racer gekocht. Een radiografisch bestuurde race auto op schaal 1:24, dus ongeveer 16 cm lang en dus uitermate geschikt om binnenshuis mee te rijden.

Dat deden we dan ook enkele keren per week op een zelf gemaakt circuit bij de Mossel in de garage. Op een avond waren we weer aan het racen toen om 19 uur mijn telefoon rinkelde. Het was mijn vrouw, normaal gezien stoort ze me niet als ik aan het racen ben dus ik nam op.
Wat ze me toen vertelde was het begin van een lijdensweg die nu nog niet is afgelopen.

Ze zei: zoetje, ons Luka is net wakker, ik heb een bad laten lopen en ze op het toilet gezet. Ze kwam van het toilet en vroeg me of ik zalf aan haar poep en haar muisje kon doen want die pikten. Toen ik vroeg hoe het kwam dat ze allebei zo pikten zei Luka: er heeft ne meneer ne vinger in mijn poep en mijn muisje gestoken.

Ik stond aan de grond genageld en toen begon het……………………..