De geboorte van Ferre

Het zal nu ongeveer net 1 jaar geleden zijn.
Mijn vrouw was zeven maanden zwanger van ons tweede kindje en werd plots heel ziek.
Wij dachten dat ze gewoon een virus had overgekregen van onze dochter, als je schoolgaande kinderen hebt krijg je terug van die ziektes waar je het bestaan al lang van vergeten. Mijn gade begon ook enorm veel vocht op te stapelen. We besloten om toch even langs de huisarts te gaan voor alle zekerheid. Gelukkig is deze laatste een bij de pinken dame, haar man is gynaecoloog, en nam ze toch een bloedstaal af en liet dit met hoogdringendheid onderzoeken. De uitslag was er de dag erna en haar advies was duidelijk: ga maandag zeker langs uw gynaecologe en neem zeker wat ochtendurine mee.
We maakten ons niet echt zorgen dat weekend en gingen naar de afspraak met een vrij gerust gemoed. Daar aangekomen gaven we het staal af en mama werd aan de monitor gelegd voor 20 minuten zei de assistente ons. Na amper 5 minuten kwam onze dokteres binnengestormd, koppelde alles af en zei ons onmiddellijk naar het hospitaal te vertrekken, we mochten zelfs niet meer over huis om wat spullen te gaan halen! Terwijl wij onderweg waren werd het ziekenhuis al op de hoogte gebracht van onze komst.
Daar aangekomen werden we direct naar de intensieve afdeling voor zwangeren gebracht en werd mijn vrouw aan allerhande toestellen gekoppeld. De diagnose was duidelijk: zwangerschapsvergiftiging. Niet schadelijk voor het ongeboren kind maar wel voor de moeder!
Je kan je niet voorstellen wat er op dat moment allemaal door mijn hoofd ging. De kans bestaat gewoon dat je je vrouw gaat verliezen, de mama van mijn dochter, mijn steun, mijn liefde.
De dokters deden alles wat ze konden om voor een goede afloop te zorgen. Mijn schatje werd goed verzorgd. Ze kreeg ook spuiten om de longrijping van het ongeboren kind te bevorderen want langer dan drie dagen mocht het niet in mama’s schoot blijven zitten.
Op 4 februari 2009 moest het gebeuren en werd Ferre via een keizersnede geboren.
42 cm lang en 1750 gram licht, klein maar fijn. De apgerscore was ook goed maar onze zoon moest uiteraard direct naar de neonatologie afdeling verhuizen.
Daar heeft hij uiteindelijk nog 6 weken verbleven, in een glazen kast, vol met draadjes en tubes en piepende monitors.
Mama mocht na enkele dagen naar huis en dan begint het over en weer gerij. Zowel zij als ik wilden elke dag toch enige tijd bij onze zoon zijn maar ondertussen was ik weer aan het werk en onze dochter was er ook nog. Deze laatste had zo naar de geboorte van haar broertje uitgekeken en toen hij er dan was mocht ze er die 6 weken niet bij, ze kon hem van ver zien door een venster.
Toen Ferre een week thuis was deed hij in de auto een apneu, stopte met ademen. Wij direct naar het ziekenhuis en hij heeft daar toen een nacht ter observatie gebleven. De dag erna zijn we naar Leuven moeten bollen om een wiegedoodmonitor te gaan halen.
Misschien heeft dat toestel wel zijn leven gered. Na 1 week is dat ding wel ne keer of acht in alarm gegaan dwz geen ademhaling en geen hartslag ! Ik zat ernaast en heb hem al die keren door elkaar geschud opdat hij terug zou ademen. We hebben dan ook zijn koffertje gemaakt en hem weerom naar het ziekenhuis gebracht. Het ukje had een virus opgescharreld, het welke kon met niet vinden maar er zijn er ook zoveel, die russen zijn niet met 4 ! Hij heeft toen zelfs enkele dagen op de intensieve gelegen. Ik heb toen meermaals gedacht dat ik hem moest afgeven! En ik wist van mezelf niet dat ik zo hard kon huilen.
Na een week was hij terug in orde en mocht hij naar huis.
Op dat moment waren wij allen enorm gelukkig en dachten dat het vanaf nu allemaal alleen maar beter kon gaan met ons gezinnetje, maar… niets bleek minder waar…….