Deel 8 Tussendoortje

Ik weet dat het eigenlijk niet kan dat als je een verhaal schrijft je er iets tussendoor schrijft maar vandaag is er iets gebeurt dat zeker relevant is aan mijn verhaal.

Een geruime tijd geleden is mijn trouwe vriend Sebastiaan beginnen schrijven voor de krant, de frut in de volksmond. Toen hij hiermee begon was mijn eerste gedachte: dat wil ik ook doen! Maar door mijn toestand besloot ik om me niet in dat avontuur te gooien.
Een week of drie geleden vond ik dat het tijd werd dat ik me terug met iets nuttigs moest bezighouden, iets waar ik mijn hersenen moest bij laten werken en liefst iets waar ik nog een centje mee kon bijverdienen. Het toeval wil dat men bij de bewuste krant iemand zocht als regionaal correspondent voor de gemeente ( lees: boeregat ) waar ik nu woon. Ik heb dan ook geen moment geaarzeld en mij kandidaat gesteld voor deze uitdaging.
Ik ben op gesprek geweest op de redactie en kreeg daar de uitdaging om 10 goede leads voor een artikel te vinden en om een artikeltje te schrijven over iets dat me op dat moment bezig hield binnen de gemeente.
Dat laatste was makkelijk daar ik zelf net met een vereniging ben gestart hier in het dorp en de leads vinden was dankzij een goede tip van een vriend geen probleem. Alles netjes op tijd binnengestuurd en dan maar wachten op antwoord. Aangezien het dringend leek verwachtte ik een respons binnen enkele dagen maar helaas liet dit op zich wachten, twee weken om juist te zijn. Na een iet wat afdwingend mailtje van mijn kant kreeg ik dan uiteindelijk vanmiddag het lang verwachte gerinkel. De redacteur van de krant was heel duidelijk: mijn artikel was heel leuk en goed geschreven, de leads waren zeer goed maar het was een njet, ik mag niet voor de krant schrijven en wel om de volgende reden.
Door het gene wat er is gebeurd met onze dochter heb ik even in de clinch gelegen met het gemeentebestuur. Als ik als regionaal reporter zou gaan werken voor de krant en ik zou ooit iets schrijven dat anti gemeente is zouden zij dat kunnen gebruiken tegen mij en de krant. Het bestuur zou als het ware een stok hebben om mee te slaan. Zelfs al zou ik eerst een aantal positieve dingen schrijven over hen, het eerste negatieve of in vraag stellende stuk zou bij hen kunnen overkomen als een persoonlijke wraak actie van mijnentwege. En aan dat avontuur willen zij ( de frut ) zich niet wagen. Zelfs al zou ik steeds objectief blijven en naar waarheid schrijven, de kans zou steeds heel groot zijn dat de gazet het verwijt zou krijgen dat ik bevooroordeeld ben.
Langs één kant kan ik hun standpunt begrijpen, langs de andere kant vind ik het eigenlijk schijters! Of zijn het bij onze Antwerpse geschreven pers een bende politieke gatlikkers geworden?

Wat mij echter het meeste stoort, en ik wil hier niet de arme ik uit hangen, is dat ik nog maar een keer gestraft wordt omdat er een zieke geest aan mijn dochter heeft zitten prutsen. Ik kus mijn beide handen dat onze dochter in orde is en dat ze er hoogst waarschijnlijk niks aan zal overhouden maar de gevolgen voor ons, de ouders, zijn zo verregaand dat ik er kotsmisselijk en woedend van wordt. Het is niet te schatten welke schade dat die lafaard heeft aangericht bij mij en bij mijn vrouw.
Mijn laatste sollicitatie was negatief, niet omdat ik niet bekwaam werd bevonden, integendeel zelfs, maar omdat ik al zo lang thuis zit en nu de afwijzing van de krant, allemaal door één feit. Ik wil en zal de draad van mijn leven terug opnemen, hoe dan ook. Maar het zal zeker niet van een leien dakje gaan, dat kan ik jullie garanderen.

Tot zover het tussendoortje, het moest er gewoon uit!