Deel 10 De eerste dagen

Buiten mijn spasmen en mijn gestotterd was mijn geest vertroebeld door een waas van verbazing en ongeloof. En vooral dat ongeloof zorgde ervoor dat ik twijfelde aan wat ons Luka ons verteld had. Was dit werkelijk gebeurd was de vraag die continu door mijn hoofd spookte. Je hoort wel vaker van die verhalen waarin kinderen personen vals beschuldigen om zo zelf in de aandacht te komen. Stel dat ze dit allemaal verzonnen had, dan zou het leven van die bewuste leraar serieus verwoest hebben. Als iemand beschuldigd wordt van dit soort misdrijf, seksueel misbruik van een kleuter, en hij is onschuldig is dat wel het verschrikkelijkste wat iemand kan meemaken. Daar zat ik die eerste dagen na het feit echt wel mee in, het liet me niet los. Tot ik met verschillende mensen daarover gepraat heb, stuk voor stuk mensen die met niets anders bezig zijn zoals onze case manager Chantal bij Child Focus, de mensen van de jeugdbrigade en slachtofferhulp. Allemaal zeiden ze hetzelfde: Hans dit is gebeurd, geen enkel kind van drie kan zoiets verzinnen, er is wel degelijk iets gebeurd daar op school. Chantal ging zelfs nog een stapje verder: Hans daar moet jij niet van wakker liggen, jou dochter is verkracht! Penetratie met of zonder toestemming met eender wat, gedaan door een derde bij een kind jonger dan veertien jaar wordt wettelijk als verkrachting bestempeld.
Op dat moment gingen mijn ogen open en drong alles tot me door, mijn wereld stortte kompleet in. Welke gevolgen zou dit hebben voor mijn kind? Zou ze later normaal functioneren, zou ze er iets aan over houden, zou ze nog een normaal seksleven kunnen hebben, zou ze nog maagd zijn? Had die viespeuk misschien een wonde aan zijn vinger en had hij haar besmet met één of andere vreselijke ziekte, misschien wel aids. Gelukkig kregen we op die vragen ook snel antwoorden, allemaal positief. Wie kan er zich nog iets herinneren van toen hij of zij drie jaar oud was? Bijna niemand en het feit was ook niet met geweld gebeurd, eerder met manipulatie. En de aids test was ook negatief dus op dat vlak moesten we ons geen zorgen maken. Alleen weten we tot op heden nog niet of ze nog maagd is.
We moesten ( en moeten nog steeds ) leven met het feit dat onze dochter, dat lieve en brave kind, verkracht is. Hoe je daar mee moet omgaan staat nergens geschreven en niemand kan het je vertellen. Sommige zeiden me: het is gebeurd, je moet verder. Akkoord maar hoe doe je dat? Je gevoel uitschakelen, verstand op nul en blik op oneindig? Sorry maar ik kon en kan dat niet, ik ben ook maar wie ik ben. Het gaat hier wel om mijn dochter, mijn vlees en bloed. Het kind waar mijn vrouw en ik zo naar hebben uitgekeken, waar we al zoveel mooie momenten mee hebben gekend. Onze schat die ons al zo vaak verbaasde met haar rustig karakter, haar zachtheid en welbespraaktheid. Misschien kunnen andere vaders zoiets op veertien dagen een plaats geven maar ik niet.
Telkens ik mijn ogen sloot zag ik dezelfde film. Onze dochter op de speelplaats, in het treintje. Een man, een gestoorde geest, die haar zodanig manipuleert dat ze haar broekje laat zakken, haar beentjes spreid en…